Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,δεν έπαψα ποτέ να πειραματίζομαι με το τι μπορεί να μου πηγαίνει και τι όχι., όσον αφορά τις ιδιαίτερες κλίσεις μου..Ένιωθα τόσο ωραία να κάνω διαφορετικά πραγματα ταυτόχρονα..σχεδόν αισθανόμουν ότι ζω πολλές ζωές!

Όπως δείχνουν τα πραγματα όμως,στη ζωή δεν πρεπεί να κάνουμε μόνο αυτο που νιώθουμε ή μας κατεβάζει η κούτρα μας,γιατί εν τέλει ίσως να εκθέσουμε και τους εαυτούς μας!Στη δική μου περίπτωση αυτο το “ίσως”έγινε βεβαιότητα!

Από την ηλικία των οχτώ έπειθα τους γονείς μου για πολλά πραγματα..αφηνοντάς τους περιθώρια να φανταστούν ότι εχουν το παιδί θαύμα!!Ξεκίνησα λοιπόν με ρυθμική γυμναστική,συνέχισα με χορό,όπου γρήγορα τα παράτησα- γιατί πολυ απλά βαρέθηκα-και τα είδα όλα στους προσκόπους!!!Εκεί δεν πήγα αυτοβούλως,αλλά με την παρότρυνση των γονιών μου,που πίστεαυν πως λίγη πειθαρχία δεν θα μου έκανε κακό κι έτσι ,μαζί με τον αδελφό μου αυτή τη φορά μπήκαμε στο δρόμο του αυστηρου προγραμματισμου!..Εν τέλει και οι δύο εγκαταλειψαμε τον αγώνα,ο καθένας για διαφορετικούς λόγους..Εμένα γιατί απλά με έδιωξαν και ο αδελφός μου γιατί του ήταν αφόρητο να χάνει τους Power Rangers κάθε Κυριακή πρωί.

Όταν άρχισα λιγο περισσότερο να έρχομαι σε επαφή με τον μέσα κόσμο μου,στράφηκα προς τη μουσική!!Ένιωσα λοιπόν την επιθυμία να μάθω πιάνο,παρ'όλο που ο πατέρας μου με ωθούσε να μάθω ντραμς γιατί:”πρέπει να σταματήσεις να δέρνεις τα άλλα παιδιά,και αυτό το όργανο είναι η τέλεια εκτόνωση”..Εγώ επέμενα σε κάτι πιο λυρικό κι έτσι ξεκίνησα μαθήματα πιάνου με το όνειρο ότι θα γίνω μεγάλη βιρτουόζα!!!

Ολα άλλαξαν με τους Ολυμπιακούς αγώνες!! Ένα άλμα της Πηγής Δεβετζή μ'έκανε να ξεχάσω τα πάντα!! Τα μακρυά της πόδια που χώθηκαν στο χώμα με τόση δύναμη, η όλη υπερπροσπάθεια και η τελική καταξίωση πυροδότησαν τη φαντασία μου με όνειρα για μετάλια,διακρίσεις και πολύ Εθνικό Υμνο!! Δεν χάνω την ευκαιρία να ανακοινώσω στη μητέρα μου την απόφαση πως θα ξεκινήσω στιβο!! Εκείνη ήταν έτοιμη να με ρωτήσει “πώς σου ΄ρθε??”,αλλά σταμάτησε όταν θυμήθηκε πως είμαι η κόρη της και πως αυτές οι ξαφνικές εκλάμψεις είναι τόσο συνηθισμένες όσο η κίνηση των πλανητών γύρω απ' τον ήλιο!!

Βέβαια αυτός ο αρχικός ήλιος που είχα στην καρδιά μου ξεκινώντας την ζωή της αθλήτριας ,δεν διατήρησε και πολύ απο το αρχικό του φως!! Η ζωή μου στο στάδιο διήρκησε τέσσερα χρόνια και σαφώς δεν ήταν έτσι όπως την φανταζόμουν!! Ο προπονητής μου έκρινε πως έχω αδύναμους τετρακεφάλους κι έτσι έπρεπε να ασκηθώ σκληρά προτού πατήσω αυτό το κόκκινο πράγμα που λέγεται ταρτάν.Και δυστυχώς ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό ήταν τα σκαλοπατάκια..Πήγαινα στο γήπεδο με την ελπίδα ότι θα σκίσω τους αιθέρες,,ότι θα τρέχω σαν το άγριο ζώο υπερπηδώντας εμπόδια,ότι θα κυλιέμαι στα χώματα φορώντας σέξυ σορτσάκια,αλλά το μόνο που έβλεπα ήταν το χέρι του προπονητή μου με τον δείκτη τεντωμένο να μου δείχνει τις κερκίδες!!Τους δύο πρώτους μήνες δεν είχα πρόβλημα,αλλά μετά τα τρία χρόνια,άρχισα να ξινίζω!!...Δε λέω ήταν ωραίο που τους έβλεπα όλους αφ'υψηλού,αλλά όλο αυτό το πράγμα μου είχε στερήσει τη συμμετοχή μου απ'τους αγώνες..

Βέβαια η δυσκολία μου δεν εντοπιζόταν μόνο στις επιδόσεις μου,αλλά και στην εναρμόνησή μου με το όλο περιβάλλον.Είχα γαλουχηθεί σε περιβάλλον ωδείου,όπου τα κορίτσια ήταν εκλεπτυσμένα ως προς τον τρόπο συμπεριφορας τους κι έτσι η εικόνα για το τι θα πει κορίτσι ήταν πολύ συγκεκριμμένη.Στον όμιλο που ανήκα εγώ το μεγαλύτερο ποσοστό αποτελούνταν από κορίτσια! Κοπέλες με υπέροχα σώματα άλλα και πολύ ωραία εμφάνιση...σχεδόν μοντέλα!! Μέχρι που άρχιζαν να μιλάνε..Σα να βλέπεις τη θεά Αφροδίτη να αρχίζει τα γαμοσταυρίδια καθώς αναδύεται από τη θάλασσα.Το αγαπημένο τους παιχνίδι ήταν το:"μάντεψε τη λέξη" Ξεκινούσε η πρώτη και έλεγε:”Να σε λέω -όλα?? “-όλα -όλα,από που??”-απαντουσε η δεύτερη .”Μα απ'το καριόλα φυσικά”,ολοκλήρωνε η πρώτη..Όταν απηύθηνε το λόγο η μία στην άλλη δεν έλεγε σχεδόν ποτέ το όνομά της παρά μόνο αν ήταν σοβαρή αναγκη να την διαχωρήσει απ'τις άλλες.Η λέξη που αντικαθιστούσε το όνομα ήταν “αρχίδω”

Το γεγόνος του ότι δεν ήμουν τόσο συνηθισμένη στο να βρίζω ασύστολα,έγινε σχεδόν αμέσως αντιληπτό στην υπόλοιπη ομάδα κι έτσι μου ήταν πολύ δύσκολο να ενσωματωθώ.Με πονούσε που δεν ήμουν κι εγώ μια αρχίδω όπως όλες...δεν φτάνει που δεν ήμουν καν αθλήτρια όπως αυτές!!!

Κανονικά θα έπρεπε να τα είχα παρατήσει απ'την επιδίωξη να κάνω κάτι σοβαρό στον αθλητισμό αλλά ο μόνος λόγος που με κρατούσε λέγεται Σταύρος!! Ο Σταύρος ήταν το αγόρι του διπλανού πάγκου, που λέγαμε,καθώς είχε άλλο προπονητή,άλλα αυτό δεν μας εμπόδιζε καθόλου από το να τον θαυμάζουμε όλες με ανοιχτό το στόμα!! Ήταν πραγματικά ένας θεός!! Δεν θα μπορούσα κι εγώ να μην πέσω στα δίχτυα του,κάθως τότε δεν είχα μάθει να εκτιμώ τον εσωτερικό κόσμο ενός ανθρώπου! Ετσι το καλογυμνασμένο του σώμα σε συνδιασμό με τις άπειρες διακρίσεις και το υψιλό στατους ,με έκαναν να υποκύψω στη γοητεία του!!...Εκείνος βέβαια ούτε που να με φτύσει...και να ήθελε δηλαδή,δε θα έφτανε η ροχάλα μέχρι τις κερκίδες που ήμουν εγώ! Τα σκαλοπατάκια μου εμπόδιζαν και την πρόσβαση στο φλέρτ ή στην επερχόμενη χυλόπιτα!!

Ημουν αόρατη για εκείνον μέχρι που κατέβηκα στον κόσμο των κανονικών αθλητών κι έκανα μια άσκηση ρουτίνας μαζί με τις υπόλοιπες κοπέλες.Εκεί ένιωσα τα μάτια του να καρφώνονται πάνω μου για πρώτη φορά κι όχι άδικα αφού φόραγα ένα άθλιο ξεσκισμένο κολάν κι ένα μπλουζάκι -σουβενίρ που έγραφε:Ναύπλιο-ο αγαπημένος σας προορισμός”..όλο αυτό σε συνδιασμό με την παρατήρηση μιας συναθλήτριας:”Αγγελική πέταξες βυζί”,τον έκαναν να ασχοληθεί έστω για λίγο μαζί μου!

Μία μέρα καθώς ήμασταν έτοιμες να ξεκινήσουμε η καθεμιά το πρόγραμμά της,έρχεται ο προπονητής μας γεμάτος ορμή και μας ανακοινώνει πως το Σάββατο που μας έρχεται θα γίνουν αγώνες στο δικό μας γήπεδο και μπλα μπλα μπλα,που εγώ δεν έδωσα σημασία γιατί ήξερα οτι οι αγώνες ήταν κάτι πάρα πολύ μακρυνό για μένα,ένα άπιαστο όνειρο..Μέχρι που ακούω τη φωνή του προπονητη να μου λέει:”Αγγελική..Σάββατο στις 10 το πρωί να είσαι εδώ...αγωνίζεσαι!” Μια φωνή μέσα μου,μου έλεγε φωναχτά.”ναι Αγγελική-ναι είσαι αθλήτρια!!...πίστεψέ το!!”

Το οτι θα έπαιρνα πρώτη φορά μέρος σε αγώνες άλλαξε κατα πολύ τη συμπεριφορά μου μέσα στις επόμενες μέρες. Δέχτηκα την πρόταση των συμμαθήτριών μου στο σχολείο να παίξω βόλευ-παρ'όλο που μέχρι τότε έπαιζα μόνο ποδόσφαιρο,με τη σκέψη πως ειμαι πλέον αθλήτρια κι ένας αθλητής πρέπει να δοκιμάζει όλα τα αθλήματα!!..Επίσης άλλαξα και τις στυλιστικές μου συνήθειες..πλέον φορούσα μόνο φόρμες και αθλητικά μπλουζάκια!Αν μου έλειπε η αυτοσυγκράτηση θα είχα αρχίσει να αισθάνομαι και "αρχίδω!!"

Η μεγάλη μέρα έφτασε...Αφού πήρα τις βιταμίνες μου,που κάθε σωστός αθλητής πρέπει να παίρνει,φτάνω στο γήπεδο στις δέκα παρά..Με μεγάλη μου έκπληξη διαπιστώνω ότι δεν έχει έρθει κανείς...για την ακρίβεια ημουν ολομόναχη σ' ένα τεράστιο γήπεδο! Έμοιαζα με πινέζα σε πράσινο φανεροπίνακα.

Μετά απο ένα εικοσάλεπτο νεκρικής σιγής ακούω τσιριχτές φωνές,να εναλλάσσονται πολυφωνικά χωρίς ωστόσο να παράγουν αρμονικό ηχητικό αποτέλεσμα! Γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω έναν άντρα με σφυρίχτρα να ακολουθείται από ένα τσούρμο ζωηρότατης πιτσιρικαρίας με ανώτατο όριο ηλικίας τα οκτώ χρόνια...Μου ήταν αδύνατο να καταλάβω τι ακριβώς συνέβαινε...μεχρι που διακρίνω από μακρυά τη φιγουρα του προπονητή κι έτσι ήλπιζα πως αυτός θα μπορέσει να με διαφωτίσει!!

Ερχεται κοντά μου,κρατώντας έναν καφέ στο χέρι και η πρώτη ερώτηση που του κάνω είναι γιατί είναι μόνος του χωρίς τις υπόλοιπες κοπέλες. Η απάντηση ήταν αποστομωτική!! “Α! τα κορίτσια αγωνίζονται αργότερα,στων ενηλίκων..εσύ θα αγωνιστείς με των παίδων.” Δε χάνω την ευκαιρία και του απαντώ:”Όταν λέτε με των παίδων..εννοειτε τα χαρούμενα κατσικάκια που μπήκαν πριν απο λίγο??” “Μην τους βλέπεις έτσι.”..μου απαντά “είναι καλοί αθλητές!!"

Δεν υπάρχει λόγος να περιγράψω το πώς ένιωθα..Τα συμβάντα ήταν απλά και επώδυνα παράλληλα! Ο αγώνας τρεξίματος αρχίζει με εμένα σ' ένα διάδρομο με άλλα τρία κουτσούβελα,καθώς τα πιτσιρίκια ήταν πολλά κι έπρεπε να μας στιβάξουν όλους μαζί γιατί εν τω μεταξύ,ο χρόνος είχε περάσει και ο αγώνας των ενηλίκων θα ξεκινούσε!!

Παίρνω λοιπόν μια βαθειά ανάσα και κοιτάζω αριστερά μου και μετά δεξιά,για να έχω μια αίσθηση του τι γίνεται γύρω μου. Και προς τις δύο κατευθύνσεις η απογοήτευση ήταν εκεί και μου χαμογελούσε! Αυτό γιατί αριστερά ήταν ο Σταύρος,ο οποιος είχε εν τω μεταξύ εμφανιστεί για να κάνει ζέσταμα έχοντας το βλέμμα της συμπόνοιας σα να μου έλεγε:"'Ηξερα ότι είσαι κακομοίρα..αλλά τόοσο κακομοίρα!!!"Στα δεξιά μου πάλι είχα ένα μικρό ακαθορίστου φύλου,που με έκανε να καταλάβω πως η ευγενής άμιλλα είναι μύθος καθώς με κόιταξε με βλέμμα που έλεγε”θα σε ξεσκίσω!!!'

Ένιωθα πως είμαι σε παιδικό πάρτυ και πως σε λίγο θα έρθουν κλόουν και θα δώσουν το σήμα της εκκίνησης όχι με πιστόλι αλλά με νεροπίστολο και μπαλόνια! Παρ'όλα αυτά όταν άκουσα το σύνθημα ξεκίνησα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορούσα!! Και ναι!! Ο προπονητής μου είχε δίκιο..”μην τους βλέπεις έτσι...είναι καλοί αθλητές”....Αρχισαν να ξεχύνονται σαν τις κατσαρίδες που βγαίνουν απ΄τον υπόνομο για να βρούν την τροφή τους και σχεδόν ταυτόχρονα,όλα τερματισαν πρώτα!!...τρομάξαμε να βρούμε το νικητή!! “Όχι Κωστάκη..εσύ ήσουν ένα βήμα πίσω απ' τον Γιωργάκη”...”έλεγε ο προπονητής...Μόνο εγώ δεν τους δυσκόλεψα που ήταν πασιφανές οτί ήμουν τελευταία!!

Κατευθύνθηκα προς τον πάγκο μου επιδιώκωντας να μην κοιτάξω καθόλου γύρω μου τι συμβαίνει και κάθομαι πάνω στην αυτοπεποίθησή μου,η οποία είχε φτάσει στα Τάρταρα! Περίμενα από στιγμή σε στιγμή τον προπονητή μου να μου μου αναγγείλει με πίκρα-σχεδόν κλαίγοντας-πόσο πολύ τον απογοήτευσα....Φανταζόμουν τα μικρά να ερχονται κοντά μου και να με γιουχάρουν ανελέητα λέγοντάς μου:¨”Δεν ξέρουμε καν διαίρεση,αλλά κοίτα..σε νικήσαμε!”

Οταν ξύπνησα απο αυτήν την διόλου κολακευτική φαντασίωση αντιλαμβάνομαι το προπονητη μου να κάθεται δεξιά μου μασουλώντας μια τυρόπιτα και να μου λέει μ'ένα πλατύ και ειλικρινές χαμόγελο:”Πώς πήγε Αγγελικούλα?? ...σκίσαμε??” Προφανώς δεν είχε δει καν τον αγώνα και πολύ πιθανόν να μην τον ενδιέφερε το οποιοδηποτε αποτέλεσμα!!

Εννοείται μετά από αυτό δεν ξαναπάτησα το πόδι μου στο στίβο,ωστόσο η μέρα έκλεισε απρόσμενα ευχάριστα,καθώς η Μαρία,μία απ΄τις κοπέλες μας..εξουθενωμένη απ'τον αγώνα στον οποίο και τερμάτισε πρώτη,γυρίζει προς το μέρος μου και μου λέει:”Μωρή αρχίδω,έχεις λίγο νερό??”Της έδωσα το μπουκάλι μου, κάνοντας την παρηγορητική σκέψη πως δεν κατάφερα να εξελιχθώ σε αθλήτρια,..αλλά τουλάχιστον κατάφερα να γίνω κι εγώ μία αρχίδω.....