ΟΙ ΩΡΕΣ

Δεν έχω κλάψει ποτέ μου σε ταινία...Μα ποτέ!! Εχω αρχίσει να πιστεύω πως έχω καταπιεί έναν τεράστιο πάγο που δεν πρόκειται να λιώσει ούτε με την υπερθέρμανση του πλανήτη. Και ναι!!ήμουν απ' αυτές τις σκύλες που δεν έκλαψαν ΟΥΤΕ στον Τιτανικό!

Θυμάμαι στη συγκεκριμμένη ταινία είχα πάει με τον αδελφό μου/Σ ε εκείνη τη σκηνή που ο Τζακ με τη Ρόουζ χαροπαλεύουν στον ωκεανό πάνω σε μια πόρτα κι ο Τζακ πεθαίνει απ'την παγωμάρα,γυρίζω και λέω στον αδελφό μου που έσταζε στο κλάμα:”Μην είσαι χαζός-ψέματα είναι-τα πτώματα δε βουλιάζουν,επιπλέουν”

Γενικά θα έλεγα ο κινηματογράφος δεν με συγκινεί!!Αντίθετα είναι ένας χώρος που άνετα μπορεί να με πιάσει ανία..Δε θα ξεχάσω ποτέ το μαρτύριο του Αρχοντα των δαχτυλιδιών ,που διήρκησε τέσσερις ώρες!!Οχι μόνο βαρέθηκα τη ζωή μου,αλλά και η ταινία μου άφησε μια πολύ περίεργη αίσθηση. Ένιωθα πως το επόμενο πρωί-αν είμαι καλό κορίτσι-θα ξυπνήσω μισό μέτρο κοντύτερη με μεγάλες πατούσες και μυτερά αυτιά κι αν είμαι κακό κορίτσι,θα βγάλω μούρη ορκ(αν δεν έχω ήδη).Τέλος πάντων το θέμα είναι πως δεν αποκομίζω την αίσθηση που θα έπρεπε να αποκομίσω απο μια ταινία όταν την παρακολουθώ στον κινηματογράφο.Προτιμώ να τη βλέπω μόνη στο σπίτι.

Αυτό και έκανα μια μέρα που δεν είχα καμία υποχρέωση να διεκπεραιώσω κι έτσι θέλησα να νοικιασω μια ταινία και να την δω στον ολοκαίνουργιο υπολογιστή του αδελφού μου,που μοιάζει μάλιστα με πανί σινεμά,μια και η οθόνη είναι τεράστια...!! Επωφελήθηκα λοιπόν απ΄το γεγονός ότι εκέινος ήταν στη δουλειά κι έτρεξα στο κοντυνότερο video club,να βρω κάτι που θα με συναρπάσει!!

Η ζάλη που μου προκάλεσε η τεράστια ποικιλία των ταινιών στους πολυδαίδαλους διαδρόμους του video club,με έκαναν να ριχτώ σε σίγουρες επιλογές του γούστου μου.

Πλησιάζω λοιπόν την υπάλληλο και της λέω σιγανά,σχεδόν συνωμοτικά”Καλησπέρα...μήπως έχετε το Back to the future?(Επιστροφη στο μέλλον)”Εκείνη με κοίταξε με βλέμμα απορρημένο”Δε μου λέει κάτι η ταινία..” Εγώ τότε άρχισα τις περιγραφές.”Μα είναι αυτή η ταινία με ένα αγόρι κι έναν επιστήμονα,που εφευρίσκουν ένα αυτοκίνητο και πάνε στο παρελθόν..”Εκείνη τη στιγμή σταμάτησα ,γιατί συνειδητοποίησα δύο πράγματα:Πρώτον ότι μίλαγα δυνατά και δέυτερον ότι οι όχι λίγοι πελάτες που ήταν στο μαγαζί με κοιτούσαν σα να είχα παρκάρει έξω απ΄το video club αυτό το αυτοκίνητο που σε ταξιδεύει στο χρόνο!...Τέλος πάντων η ταινία δεν υπήρχε κι έτσι αναγκάστηκα να κάνω το γύρω του μαγαζιού για να βρω κάτι που θα μου κινήσει το ενδιαφέρον.

Έψαχνα έψαχνα,χωρίς ουσιαστικά να ξέρω τι ζητάω ....αν ήθελα να γελάσω και να πάρω κωμωδία ή να κλάψω ,που δεν υπήρχε περίπτωση οπότε το σταματάω εδώ!

Απο τη δύσκολη θέση προσπάθησε να με βγάλει ένας δεκαεξάχρονος μαθητής ,που έβλεπε πόσο σκεπτική ήμουν και κυρίως πόση ώρα καθόμουν στο μαγαζί...Με πλησιάζει λοιπόν και μου λεει:”Κοπελιά.σε βλέπω ψάχνεσαι πολύ..εγώ θα σε βοηθήσω”και σιγά-σιγά με παρασέρνει εκεί που εγώ ποτέ δεν θα πήγαινα από μόνη μου:στις ταινίες thriller!!Περιττό να πω πως την τελευταία φορά που είδα thriller,ήταν στο σπίτι μιας φίλης μου και το βράδυ όχι μόνο κοιμήθηκα σπίτι της αλλά χώθηκα στο κρεβάτι μαζί με τους γονείς της!!

Εκείνος όμως,έδειχνε πολύ εκστασιασμένος.Συγκεκριμμένα κοιτούσε τις ταινιοθήκες θρίλερ,όπως η μάνα το νεογέννητο παιδί της!! Γυρίζει προς το μέρος μου και λέει με πάθος”Έχεις δει το Saw;;;Φοβερή ταινία!!!” Εγώ:”εεε...όχι..είμαι λίγο φοβιτσιάρα!”Εκείνος βέβαια εκμεταλλεύεται την αδυναμία μου και λέει”Έλα σπίτι μου να την δούμε μαζί”

Εγώ για να τον αποφύγω κάνω απότομη μεταβολή και πέφτω στα κοινωνικά...Πρώτη πρώτη ταινία “Οι Ώρες”,με τη Μέρυλ Στριπ τη Τζούλι Ανν Μουρ,που θαυμάζω απεριόριστα και τη Νικόλ Κίντμαν.

Χωρίς δεύτερη σκέψη και για να ξεφύγω απ' το μαθητούδι που μου 'χε γίνει βδέλλα,βουτάω την ταινία,πληρώνω και φεύγω.

Στο δρόμο βέβαια προς το σπίτι,είχα χιλιομετανιώσει για την επιλογή μου,αφού ήταν εξαιρετικά βεβιασμένη* παρ'όλα αυτά,ήθελα τόσο πολύ να δοκιμάσω τη νέα οθόνη του υπολογιστή,που θα έβαζα ακόμα και αγώνα ράλι να παίξει!

Φτάνω στο σπίτι.τρέχω γρήγορα στο δωμάτιο του αδελφού μου και παίρνω θέση μπροστά στον υπολογιστή...Απίστευτη εικόνα,ήχος και δυστυχώς απίστευτη ταινία! Κάθε πλάνο κι ένα παπαριασμένο χαρτομάντηλο...Η υπόθεση της ταινίας και οι χαρακτήρες,με άγγιξαν τόσο πολύ που ήταν αναπόφευχτο να μην κλαίω σα μωρό παιδί.

Ουσιαστικά η ταινία ήταν η βιογραφία της Βιρτζίνια Γουλφ.Εμένα όμως στην όλη ιστορία με συγκίνησε βαθύτατα ο χαρακτήρας ενός μεσήλικα,ο οποιός έπασχε απο Aids και ήταν

μάλλον gay (δεν είμαι σίγουρη...κάτι γλωσσόφιλα με τη Μερυλ Στριπ με μπερδέψανε)κι ο οποίος στο τέλος αυτόκτονει!!Συγκεκριμμένα πηδάει απ'το παράθυρο.

Σ'εκείνη την τραγική σκηνή,ήμουν έτοιμη να λιποθυμήσω απ'το κλάμα για το χαμό του δύστυχου φορέα του Aids,ο οποίος δεν άντεχε άλλο μια ζωή μέσα στην αρρώστεια και τη μιζέρια,ώσπου μπαίνει ο αδελφός μου στο σπίτι..Το θέαμα που αντίκρυσε ήταν φρικιαστικό.Εμένα στην καρέκλα ,μπροστά στον υπολογιστή,στο αριστερό χέρι να κρατάω ένα πάκο χαρτοπετσέτες και με το δεξί να σκουπίζω τα κατακόκκινα από τα δάκρυα μάτια μου.

Με κοιτάζει με βλέμμα ανήσυχο κι εγώ τότε γυρίζω και του λέω με λυγμούς:

”Γιάννη...σε παρακαλώ..να βάζεις προφυλακτικό!!!!”