Αγγελικούλα

Απο την πρώτη Γυμνασίου μέχρι την τρίτη Λυκείου είχα ένα όνειρο: Να γίνω σαν την Άννα Βασιλάκη!!!Τι κι αν μου έλεγε η μητέρα μου “ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός”,εγώ δε θα ησύχαζα αν δεν της έμοιαζα έστω και στο ελάχιστο!!

Η Άννα ηταν συμμαθήτριά μου στο σχολείο.Ηταν η δευτερη απουσιολογος,άριστη μαθήτρια και φοβερό μυαλό,αλλα δε σταματάει εκει..!

Δεν ξέρω πως γινόταν αυτό,αλλα σ' αυτη την κοπελα δεν μπορουσες να προσάψεις κάτι αρνητικό! Εμφανισιακά ήταν η κοκέτα της τάξης.Ντυνόταν πάντα μοδάτα.ήταν μεσα στη πανδαισια χρωματων και κάθε μέρα ερχόταν με διαφορετικά συνολάκια.Αν την βλέπαμε με την ίδια μπλούζα που φόραγε χτες,κάτι δεν πήγαινε καλα!

Τι δε θα δινα για να 'χω τα μακρυά της μαλλιά,που άλλοτε τα άφηνε κάτω ανέμελα και αλλοτε τα έδενε ψηλά με μια αλογουρά σαν αμαζόνα! Η Άννα πάντα άστραφτε και κυριολεκτικά και μεταφορικά!

Ο,τι μα ο,τι κι αν έκανε,διατηρουσε τη λαμψη της.Παιζαμε όλα τα κορίτσια βόλεϋ,ολες ιδρώναμε σαν αγόρια,η Άννα πάντα κομψη, με το λιπ γκλος να μην εχει κουνηθει απο τα χείλη της ,ρουχα θεόστεγνα και με το άρωμά της να την αγκαλιάζει όπως η ευωδιά ενός μωρού μετα το μπάνιο.

Δεν έφτανε όμως μόνο αυτό..το είδωλό μου ειχε ενα ζεστο και εγκάρδιο χαρακτήρα.Ήθελα τόσο να βρω κάτι ασύγκτητα αρνητικό να της προσάψω,μήπως και νιώσω καλύτερα....εις μάτην όμως..Η Άννα πάντα με διέψευδε.Ηταν εκείνη που κάθε φορά που σηκωνόμουν στον πίνακα να λύσω άσκηση στα μαθηματικά,μου ψυθίριζε απ' το πρώτο θρανίο ρίζες και πρόσημα.

Η οργανωτικοτητά της δε..ήταν ενα απ'τα πολλά δυνατα της σημεία.Την παρατηρούσα να βγάζει τα πεντακάθαρα και τακτοποιημένα τετράδιά της,την πάντα προτότυπη κασετίνα της με τα άπειρα χρωματιστά στυλό και να κραταει σημειώσεις με τα υπέροχα ολοστρόγγυλα γράμματά της! Πάντα διαβασμένη,έτοιμη να απαντήσει σε κάθε ερώτηση του καθηγητή ακόμα και σ'αυτες που απαιτουσαν κρίση!

Αυτό που ζήλευα ακόμα πιο πολύ,ήταν η σχέση της με τ'αγόρια! Ηξερε πως να φερθεί,πότε να είναι θηλυκη και πότε φιλική.Ετοιμόλογη-αντιλαμβανόταν αμέσως τα σημάδια του φλερτ και απαντούσε ανάλογα.Τα αγόρια την εκτιμουσαν και την ήθελαν στην παρέα τους.Ηταν αυτό που έλεγε η Μεριλιν Μονροε:βρισκόταν ανάμεσα σε αγόρια,αλλά παρέμενε κορίτσι μέσα σ'αυτά”

Ο αντίποδας της Άννας ήμουν εγω.Πάντα ανοργάνωτη,αφηρημένη μέχρι αηδίας.(μπορεί να φόραγα το ίδιο παντελόνι για ένα μήνα και να μην το είχα πάρει χαμπάρι).Τα βιβλία μου ήταν μονίμως σκισμένα στις άκρες και είχαν απάνω άπειρες σημειώσεις,όχι όμως από μαθήματα..αλλά απο κάτι στιχάκια που σκάρωνα στην τάξη όταν βαριόμουνα! Όσα στιλο και να παιρνα και ο,τι χαριτωμενες κασετινουλες, ή τα έχανα ή τα ξεχναγα απο δω κι απο κει...Για να μη μιλήσω για το γραφικό μου χαρακτήρα! Μόνο όποιος διαβάζει σανσκριτικα μπορεί να τα βγάλει πέρα..Οι καθηγητές μου έκοβαν βαθμους απ'τα διαγωνίσματα λόγω της απαίσιας γραφης μου..Οσον αφορά τη συνέπειά μου ως μαθήτριας....μόνο στην έκθεση ημουν καλή.Ολα τα υπόλοιπα τα έβρισκα απίστευτα βαρετά και δεν έμπαινα καν στον κόπο!

Όλα αυτά όμως για το δικό μου το πιόν,δεν έχουν σημασία..Σημασία έχει ότι όσο και να προσπαθούσα Άννα δεν γινόμουν.Οταν έπαιζα βόλεϋ ίδρωνα και μπορεί και να βρόμαγα...Τότε έφευγα απ' την ομάδα των κοριτσιών και πήγαινα στα αγόρια κ έπαιζα ποδόσφαιρο(ήμουν ο καλύτερός τους αμυντικός μια και δεν είχα αρχίδια).

Να μη μιλήσω για τη σχέση μου με τ'αγόρια!Με συμπαθούσαν,αλλά ήμουν το φιλαράκι τους.Πάντα έκανα χιούμορ,είχα μια αρρενωπή ατάκα να πετάξω και ήμουν πολύ καλή στο μπουγέλο-φτυσίδι...(αυτά στο γυμνάσιο.στο λύκειο έγινα κορίτσι)..Τα λίγα αγόρια που με φλέρταραν έπεφταν πάνω σε τοίχο.Οχι επειδή δεν ήθελα κ εγώ κάποιους απ'αυτους,αλλά γιατί δεν μπορώ να αντιληφθώ ατάκες φλέρτ,ή τις αντιλαμβάνομαι καθυστερημένα(αυτό μέχρι και σήμερα)και όταν τις αντιλαμβάνομαι,κοκκινίζω και γελάω σα χαζό.Καμία ψυχραιμία!

Κλείνω αυτη τη παρένθεση για τον εαυτό μου και περιγραφω τις δυο πιο συναρπαστικές στιγμες της σχολικης μου ζωης!

Η πρωτη ήταν οταν η διπλανή της Άννας αρρωστησε μια μέρα κι ελειπεΗ Άννα δεν ήθελε να κάτσει μόνη της κ ετσι γυριζει προς το μερος των κοριτσιων που κα8ονται διπλα της και λεει:΄'ποιά 8έλει να κάτσει μαζί μου?

?Ολες φυσικά απάντησαν θετικά εκτος απο μένα που δεν απαντησα καθόλου,γιατί ήξερα πως δεν έχω καμία πιθανότητα.Εκτός αυτού εγώ καθόμουν πίσω-πίσω τελευταίο θρανίο με τ'αγόρια.

Η Άννα όμως κάνει την έκπληξη για άλλη μια φορά και λέει με χιούμορ: ¨Αχ όχι κορίτσια ,εσάς ασα βαρέθηκα,έχω ξανακάτσει μαζί σας...Αγγελική θέλεις να έρθεις πρωτο θρανίο να κάτσουμε μαζί;;; ζωγραφική έχουμε τώρα...μην ανησυχείς δε θα σε σηκώσει κανεις για μάθημα'

Ενας νέος κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μου...Ενιωθα πως ο ίδιος ο θεός καλούσε τ' όνομα μου και εγώ προσπαθούσα να το συνειδητοποιήσω!Ηχος και εικόνα είχαν αποκοπεί.καθως εγώ την ώρα που η Άννα μου έκανε την πρόταση,σκάλιζα το θρανίο με στιχάκια και καρδούλες.Όταν σήκωσα το κεφάλι μου είδα την Άννα δίπλα μου, να μου γελάει με το αστραφτερό της χαμόγελο και να περιμένει μιαν απάντηση. Εγώ απαντώ:εεεεε.....ναι,,,,,γιατί όχι;;;” Εκείνη:Α ωραία θα τα πούμε και στο διάλειμμα! Τι γράφεις εκεί;;;Ντρεπόμουν τόσο πολύ που έγραφα άκυρα πράγματα στο θρανίο και που για άλλη μια φορά ήμουν στον κόσμο μου και έιπα βιαστικά:”εε..τίποτα-τίποτα σκονάκια” Όπου ήταν η πιο λάθος απάντηση που θα μπορούσα να δώσω γιατί η Άννα ο,τι βαθμό έπαιρνε το έπαιρνε με το διάβασμά της και την αξία της.

Δεν έχει νόημα να αναλύσω το πώς ένιωθα δίπλα της,ένα μόνο θα πω: Φοβόμουν και να την αγγίξω.Ενιωθα πως με ένα άγγιγμά μου,θα της μετέδιδα τη νόσο της αναρχίας και του χάους που κυριαρχεί στον εγκέφαλό μου.Απλά την παρατηρούσα όσο πιο διακριτικά γινόταν και ένιωθα υπερήφανη για το ταλέντο της ΚΑΙ στη ζωγραφική!!!!

Η δεύτερη καλύτερη στιγμή της τότε ζωής μου ήταν όταν η Άννα με κάλεσε στο σπίτι της...Εμένα και μόνο εμένα το τονίζω αυτό!Ήταν η πρώτη φορά που γνώριζα τους γονείς της.Η μητέρα της ήταν μόνο 36 ετων,είχε γεννήσει την Άννα σε πολύ νεαρή ηλικία και ως εκ τούτου οι σχέσεις τους δεν προσδιοριζόταν αυστηρά ως σχέση μανας-κόρης.Κάτι που επίσης ζήλευα αφόρητα καθώς η δική μου η μητέρα ήταν πολύ αυστηρή και ποτέ δεν μπορούσα να μιλήσω μαζί της για θέματα προσωπικά,δικά μου..

Μπαίνω στο σπίτι και αντικρύζω εγκάρδια χαμόγελα.Η Άννα με υποδέχεται και σε λίγο θα πάμε στο δωμάτιό της ,όπου ακούμε μουσική ,μου δείχνει φωτογραφίες της σε μικρότερη ηλικία..ενώ όποτε μου απευθύνει το λόγο με αποκαλέί Αγγελικούλα.”Σου άρεσε αυτό το τραγούδι Αγγελικούλα;;;'ή 'θέλεις τυροπιτάκια Αγγελικούλα;;, να σου φέρω χυμο Αγγελικούλα;;;'

Σε λίγο θα προστεθεί στην παρέα μας και μια άλλη φιλη...η μαμα της! Μαζί της θα μιλήσουμε για μόδα για αγόρια τόσο ανοιχτά,που άρχισα να νιώθω αμήχανα που μιλουσα τοσο άνετα με μία μαμα για τέτοια θέματα!

Δ ε με πήρε ώρα να αντιληφθώ πως και εκείνη με αποκαλούσε οπως η κόρη της.Ήμουν η Αγγελικούλα κι έπρεπε να το πάρω απόφαση.'Αγγελικουλα,τι ρούχα φοράς΄΄΄'Κάτσε να σου δώσω μια παλιά μπλούζα της Άννας που τώρα της είναι μεγάλη..δεν τη φοράει...'η Άγγελικούλα,έχεις τρύπες στ' αυτια;;;;'κατσε να σου δώσω κάτι σκουλαρίκια της Άννας απ το δημοτικό!'

Όλη αυτή η άβολη γενναιοδωρία συνοδευόμενη με την προσφώνηση 'Αγγελικούλα',με έκανε να νιώθω τόσο μικρή και ταυτόχρονα τιμημένη που θα φόραγα μια ξεχασμένη μπλούζα της Άννας............

..... .....

Ημουν γενικά η Αγγελικούλα για πολλούς.Στο σπίτι στο σχολείο,και για όποιον νέο ανθρωπο με γνώριζε μετά από λιγο καιρό από Αγγελική γινόμουν Αγγελικουλα.Τολμώ να πω πως δεν ήταν κάτι που μου άρεσε! Όχι γιατί το Αγγελικούλα έχει κάτι κακό ή γιατί δεν έχω στοιχεία Αγγελικούλας,αλλά γι'αυτό που υποβόσκει σάυτό το υποκοριστίκο!

Ημουν το κοριτσακι που μέσα του έβραζε,αλλά που δεν μπορούσε να εκφραστεί ελευθερα από φόβο μη στεναχωρήσει τους γύρω της.Αργησα να πω στους γονεις μου τις επιθυμιες μου,γιατί αν τις έλεγα θα ήμουν η κακιά κόρη..όπως και έγινα.Αυτή που δε σέβεται τον κόπο των άλλων και τον πεταει στα σκούπιδια! Ετσι άκουγα όλα αυτά που μου έλεγαν υπομονετικά και μετά αυτοκαταστρεφόμουν ώρες ολόκληρες στο δωματιό μου,κλαίγοντας με μουσική υπόκρουση τους Beatles.

Απο κείνο το βράδυ στο σπίτι της Άννας,άρχισα να συνειδητοποιώ πράγματα μέσα μου και να επαναπροσδιορίζω τους στόχους μου.Δεν ήθελα πια να γίνω σαν την Άννα! ΟΧΙ! Θα γινόμουν η Αγγελική! Ένα άτομο με αρκετές ιδιαιτερότητες στο χαρακτήρα,με εντάσεις,εξάρσεις(διαφόρων τύπων)αλλά πολλή αλήθεια προς τον εαυτό της και προς τους άλλους! Θα γινόμουν η Αγγελική για ΟΛΟΥΣ,γονείς,αδέλφια,φίλους,συγγενείς!Θα τους έδινα να καταλάβουν πως είμαι κ εγώ ενα παιδί όπως όλα τ'άλλα,μόνο που τα όνειρα μου διαφέρουν απ'των υπόλοιπων παιδιών τα οποία ουσιαστικά δεν είχαν όνειρα.Θα γινόμουν σεβαστή γι'αυτό που είμαι!Ακόμα αυτό προσπαθω και νομίζω ως ένα βαθμό το έχω καταφέρει...

Μόλις χτες μιλησα με τη φίλη μου και συμμαθήτρια απ'το γυμνάσιο Ιωάννα Παπαγεωργίου.Αναμεσα στα διάφορα θέματα που αναλύσαμε και στις μακρόσυρτες συζητήσεις για τους πρωην συμμαθητες μας,η Ιωάννα με ρωτησε:'Τη θυμάσαι την Άννα τη Βασιλάκη;;;Ασε....χοντρο πρόβλημα” 'Φυσικα και τη θυμάμαι' απαντώ.εχοντας μια ανησυχία για το πρωην ειδωλό μου...΄Πέρασε ιατρική στην Κρήτη..η ίδια όμως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη μητέρα της..κ ετσι εκεινη αναγκάστηκε να πάει στην Κρήτη μαζί της εγκαταλείποντας τον πατέρα της στην Κόρινθο..Εκεινος βέβαια δεν άντεξε αυτή τη κατάσταση για πολύ και πήγε μαζί τους στην Κρητη...Έτσι πουλησαν το πατρικό τους σπίτι..Τι να σου λεω...δεν κάνει ρούπι χωρίς τους γονείς της..ειδικά χωρίς τη μητέρα της...δραμα..

Αυτό ήταν...η Άννα έγινε Αννούλα.....