Η ΛΑΣΠΑ

Γνωρίζω πολύ καλά,ότι τα μικρά παιδιά έχουν φαντασία.Η δική μου φαντασία όμως,υπερέβαινε τα λογικά πλαίσια!!

Στην ηλικία των οκτώ,δεν είχαμε ολοκληρώσει ακόμα τις δουλειές στο σπίτι.Συγκεκριμμένα θυμάμαι βάζαμε ντουλάπια στην κουζίνα και χτίζαμε το τζάκι μας.

Ώρες ατέλειωτες καθόμουν μπροστά στο ημιτελές τζάκι κ έβλεπα τον κ.Αντώνη το χτίστη να βάζει το ένα τούβλο μετά το άλλο κι ανάμεσά τους τσιμέντο για να τα στερεώσει. Φυσικά εγώ τότε το τσιμέντο δεν το όριζα ως τσιμέντο αλλά ως λάσπη.Στο παιδικό μου μυαλο ομως τα τουβλα δεν ήταν τούβλα και η λάσπη δεν ήταν λάσπη.Τα τούβλα ήταν φέτες ψωμί και η λάσπη η αγαπημένη μου μαρμελάδα φράουλα....Σκεφτόμουν λοιπόν πως το νέο μας τζάκι θα είναι πάρα πολύ νόστιμο και θα φτάνει πάρα πολύ ψηλά στον ουρανο και πως όλοι μας οι γείτονες θα ζηλευουν την καμινάδα μας,που θα είναι σκέτος πειρασμός για τους πεινασμένους,ειδικά το πρωί!!

Το όνειρο γκρεμίστηκε όταν ο αδελφός μου,μου ανέφερε και την ύπαρξη ενός πουλιού στο πάνω μέρος της καμινάδας που θα διώχνει τον καπνό! Εγώ τότε γύρισα με οργή προς το μέρος του και του είπα:”Κανένα πουλί πάνω πάνω δε θα φάει το τζάκι μας! Το τζάκι μας είναι για το ζηλεύουν οι άλλοι και για να το τρώμε εμείς όταν πεινάμε!”

Φυσικά ο αδελφός μου δυσκολευόταν και να καταλάβει το παράλογο ξέσπασμα και τι εννοούσα λέγοντας ¨”θα τρώμε το τζάκι μας όταν πεινάμε”..κ έτσι με άφησε μόνη μου στον παραλογισμό μου..

Κάθε πρωί που άκουγα τον μπαμπά μου να λέει,σήμερα θα έρθει ο κύριος Αντώνης για το τζάκι ,πεταγόμουν απ το κρεβάτι,στεκόμουν με τις πυτζάμες μπροστά στο δημιούργημα της φαντασίας μου και περίμενα καρτερικά τον ζαχαροπλάστη-χτίστη.

Σιγά σιγά άρχισα να συνδέω τη μαρμελάδα λάσπη με όλα τα ευχάριστα πράγματα του κόσμου.Δεν ξέρω αν αυτό έχει να κάνει με μηχανισμό της ψυχολογίας αλλά εμένα όλη αυτή η διαδικασία με οδηγούσε σε πεδία άγνωστα κι ανεξερεύνητα για την παιδική μου σκέψη...Εξηγώ τι εννοώ¨...

Ένα βράδυ έπεσα να κοιμηθώ κι έβλεπα στον ύπνο μου οτι ήμουν σε μια χώρα με

άφθονο πράσινο ,χαμογελαστούς ανθρώπους που είχαν τζάκι φτιαγμένο από ψωμί και μαρμελάδα ή και κανονικό,αγκαλιάζονταν συνέχεια μεταξύ τους κι αντί να μιλάνε..τραγουδούσαν.Όλα τα έλεγαν τραγουδιστά!!!!!...Μεσα σ'αυτό το όνειρο ήταν και η οικογένειά μου,πολύ αγάπημένη και χαμογελαστή κι αυτή..μόνο που εγώ δεν ζούσα μαζί τους κι απλά τους έλεγα ενα 'γεια' απ' το δικό μου μακρυνό σπίτι!!

Είναι τόσο ανατριχιαστίκο που ακόμα θυμάμαι με τόσες λεπτομέρειες αυτό το όνειρο με όλες του τις ζωηρές εικόνες!!Πριν ξυπνήσω ένας κάτοικος αυτής της παραδεισένιας πόλης έρχεται κοντά μου γλυκά,με παιρνει απ'το χέρι και μου λέει τραγουδιστά: 'καλως ήρθες στη Λάσπα..μπορείς να μείνεις εδώ όσο θέλεις,αρκεί να τραγουδας και να χαμογελάς όσο μπορείς!”

Όταν ξύπνησα απ'αυτό το σχεδόν κινηματογραφικό όνειρο,όπως ήταν φυσικό ένιωθα υπέροχα! Γι'αυτό το λόγο,προσπάθησα να ξανακοιμηθώ και να δω τον εαυτό μπυ πάλι μέσα στη Λάσπα,αλλα΄δυστυχώς έπρεπε να ετοιμαστώ για τη φυλακή...Φυλακή έλεγα τότε το σχολείο.

Αυτό το υπέροχο όνειρο που άρχισε τότε για μένα ,έγινε εφιάλτης για τους γονείς μου.Κάθε μέρα που περνούσε τους ανακοίνωνα και άλλοτε τους απειλούσα ότι θα πάω στη Λάσπα,Εκείνοι αρχικά με αγνοούσαν..Ήταν απορροφημένοι στις δικές τους σκέψεις και δεν έβλεπαν το λόγο να δώσουν βάση σ΄ένα παιδικό παροξυσμό.

Το ποτήρι ξεχείλησε ένα συνηθισμένο βράδυ,από αυτά που η μητέρα μου προσπαθούσε να “με διαβάσει”για την επόμενη μέρα στο σχολείο.

Πάνω απ'το βιβλίο των μαθηματικών και μέσα απο νούμερα και προβλήματα εγώ είχα όλο μου το είναι σ'αυτό το τρυφερά ομιχλώδες τοπίο της Λάσπας.Δεν άκουγα καν τη φωνή της μητέρας μου,που περίμενε μάταια από μένα μιαν απάντηση σε προπαίδειες και προσθέσεις...Σίγουρα όμως ένιωσα τα χέρια της και μια δυνατή φωνή να μου λέει”Συγκενρώσου επιτέλους!!!!' Έφαγα τέτοιο ξύλο που όταν συνήλθα από τα κλάματα και τα βογγυτά είπα με θάρρος:”Αυτό ήταν!...ΣΗΜΕΡΑ θα πάω στη Λάσπα!!!!”

Αυτή τη φορά και οι δύο μου γονείς απαίτησαν εξηγήσεις.Δεν μπορούσα να τους περιγράψω ακριβώς πως και τι,είπα όμως συνοπτικά”Εκεί όλα είναι όμορφα κι εσύ μπαμπά δεν τσακώνεσαι με το γείτονα και δεν έχει σημασία άμα δεν ξέρεις μαθηματικά” Οι γονείς μου κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και γέλασαν συνομωτικά. Εγώ τους γυρισα την πλάτη και πήγα θυμωμένη για ύπνο.

Πέρασα κάποιο χρονικό διάστημα που το πρόγραμμα στη ζωή μου ήταν ιδιο κι απαράλλαχτο.

Πήγαινα στο σχολείο-φυλακή ,έπρεπε να διαβάζω.έπρεπε να τρώω ξύλο για να μά8ω να συγκεντρώνομαι κι όλα αυτά έκαναν επιτακτική και άμεση την απόδρασή μου στη Λάσπα.

Κάποιο απ'αυτά τα μίζερα βράδυα κι ενώ ο πατέρας μου ήταν απορροφημένος στην αγαπημένη του ασχολία λύνοντας σταυρόλεξα,πηγαίνω στο δωμάτιό μου,παίρνω τα παππούτσια μου και περνώντας πίσω από τη γυρισμένη πλάτη της μητέρας μου,που εκείνη την ώρα έπλενε τα πιάτα,τα βάζω διπλα απ'την πόρτα της κουζίνας.ΝΑΙ! Εκείνο το βράδυ θα έφευγα!!!...

..

Θα περίμενε κανείς ,όλη αυτή η ιστορία με τη Λάσπα να αποτελεί έναν παιδικό απόηχο του παρελθόντος.Μια παιδική συλλαβή που στο στόμα ενός ενήλικα θα ήταν η λέξη “αφέλεια”

Όμως η ανθρώπινη αμηχανία με κάνει ενστικτωδώς να προστρέχω ΕΚΕΙ!!

Οι άνθρωποι τρέχουν,ενημερώνονται,προοδεύουν αλλά για μένα μένουν πιο στατικοί από ποτέ!!

Οι πάγοι στην Ανταρκτική λιώνουν και οι ίδιοι οι άνθρωποι χωρίς να το καταλαβαίνουν παίρνουν τη θέση τους. Άνθρωποι παγωμένοι που δεν ξέρουν να αγαπούν να ερωτεύονται να δίνονται να νιώθουν.Αναζητούν χωρίς να αναζητούν.Ένα τοπίο ακαθόριστο και ομιχλώδες για μένα..Ένας κόσμος που δεν μπορεί να με αφομοιώσει...

Ε ναι λοιπόν,αφού δεν μπορώ να φέρω τη Λάσπα στον κόσμο μας,θα πηγαίνω εγώ εκεί!!!Και δυστυχώς δεν είναι λίγες οι φορές που πρέπει να κάνω αυτό το ταξίδι!!.......