Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,δεν έπαψα ποτέ να πειραματίζομαι με το τι μπορεί να μου πηγαίνει και τι όχι., όσον αφορά τις ιδιαίτερες κλίσεις μου..Ένιωθα τόσο ωραία να κάνω διαφορετικά πραγματα ταυτόχρονα..σχεδόν αισθανόμουν ότι ζω πολλές ζωές!

Όπως δείχνουν τα πραγματα όμως,στη ζωή δεν πρεπεί να κάνουμε μόνο αυτο που νιώθουμε ή μας κατεβάζει η κούτρα μας,γιατί εν τέλει ίσως να εκθέσουμε και τους εαυτούς μας!Στη δική μου περίπτωση αυτο το “ίσως”έγινε βεβαιότητα!

Από την ηλικία των οχτώ έπειθα τους γονείς μου για πολλά πραγματα..αφηνοντάς τους περιθώρια να φανταστούν ότι εχουν το παιδί θαύμα!!Ξεκίνησα λοιπόν με ρυθμική γυμναστική,συνέχισα με χορό,όπου γρήγορα τα παράτησα- γιατί πολυ απλά βαρέθηκα-και τα είδα όλα στους προσκόπους!!!Εκεί δεν πήγα αυτοβούλως,αλλά με την παρότρυνση των γονιών μου,που πίστεαυν πως λίγη πειθαρχία δεν θα μου έκανε κακό κι έτσι ,μαζί με τον αδελφό μου αυτή τη φορά μπήκαμε στο δρόμο του αυστηρου προγραμματισμου!..Εν τέλει και οι δύο εγκαταλειψαμε τον αγώνα,ο καθένας για διαφορετικούς λόγους..Εμένα γιατί απλά με έδιωξαν και ο αδελφός μου γιατί του ήταν αφόρητο να χάνει τους Power Rangers κάθε Κυριακή πρωί.

Όταν άρχισα λιγο περισσότερο να έρχομαι σε επαφή με τον μέσα κόσμο μου,στράφηκα προς τη μουσική!!Ένιωσα λοιπόν την επιθυμία να μάθω πιάνο,παρ'όλο που ο πατέρας μου με ωθούσε να μάθω ντραμς γιατί:”πρέπει να σταματήσεις να δέρνεις τα άλλα παιδιά,και αυτό το όργανο είναι η τέλεια εκτόνωση”..Εγώ επέμενα σε κάτι πιο λυρικό κι έτσι ξεκίνησα μαθήματα πιάνου με το όνειρο ότι θα γίνω μεγάλη βιρτουόζα!!!

Ολα άλλαξαν με τους Ολυμπιακούς αγώνες!! Ένα άλμα της Πηγής Δεβετζή μ'έκανε να ξεχάσω τα πάντα!! Τα μακρυά της πόδια που χώθηκαν στο χώμα με τόση δύναμη, η όλη υπερπροσπάθεια και η τελική καταξίωση πυροδότησαν τη φαντασία μου με όνειρα για μετάλια,διακρίσεις και πολύ Εθνικό Υμνο!! Δεν χάνω την ευκαιρία να ανακοινώσω στη μητέρα μου την απόφαση πως θα ξεκινήσω στιβο!! Εκείνη ήταν έτοιμη να με ρωτήσει “πώς σου ΄ρθε??”,αλλά σταμάτησε όταν θυμήθηκε πως είμαι η κόρη της και πως αυτές οι ξαφνικές εκλάμψεις είναι τόσο συνηθισμένες όσο η κίνηση των πλανητών γύρω απ' τον ήλιο!!

Βέβαια αυτός ο αρχικός ήλιος που είχα στην καρδιά μου ξεκινώντας την ζωή της αθλήτριας ,δεν διατήρησε και πολύ απο το αρχικό του φως!! Η ζωή μου στο στάδιο διήρκησε τέσσερα χρόνια και σαφώς δεν ήταν έτσι όπως την φανταζόμουν!! Ο προπονητής μου έκρινε πως έχω αδύναμους τετρακεφάλους κι έτσι έπρεπε να ασκηθώ σκληρά προτού πατήσω αυτό το κόκκινο πράγμα που λέγεται ταρτάν.Και δυστυχώς ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό ήταν τα σκαλοπατάκια..Πήγαινα στο γήπεδο με την ελπίδα ότι θα σκίσω τους αιθέρες,,ότι θα τρέχω σαν το άγριο ζώο υπερπηδώντας εμπόδια,ότι θα κυλιέμαι στα χώματα φορώντας σέξυ σορτσάκια,αλλά το μόνο που έβλεπα ήταν το χέρι του προπονητή μου με τον δείκτη τεντωμένο να μου δείχνει τις κερκίδες!!Τους δύο πρώτους μήνες δεν είχα πρόβλημα,αλλά μετά τα τρία χρόνια,άρχισα να ξινίζω!!...Δε λέω ήταν ωραίο που τους έβλεπα όλους αφ'υψηλού,αλλά όλο αυτό το πράγμα μου είχε στερήσει τη συμμετοχή μου απ'τους αγώνες..

Βέβαια η δυσκολία μου δεν εντοπιζόταν μόνο στις επιδόσεις μου,αλλά και στην εναρμόνησή μου με το όλο περιβάλλον.Είχα γαλουχηθεί σε περιβάλλον ωδείου,όπου τα κορίτσια ήταν εκλεπτυσμένα ως προς τον τρόπο συμπεριφορας τους κι έτσι η εικόνα για το τι θα πει κορίτσι ήταν πολύ συγκεκριμμένη.Στον όμιλο που ανήκα εγώ το μεγαλύτερο ποσοστό αποτελούνταν από κορίτσια! Κοπέλες με υπέροχα σώματα άλλα και πολύ ωραία εμφάνιση...σχεδόν μοντέλα!! Μέχρι που άρχιζαν να μιλάνε..Σα να βλέπεις τη θεά Αφροδίτη να αρχίζει τα γαμοσταυρίδια καθώς αναδύεται από τη θάλασσα.Το αγαπημένο τους παιχνίδι ήταν το:"μάντεψε τη λέξη" Ξεκινούσε η πρώτη και έλεγε:”Να σε λέω -όλα?? “-όλα -όλα,από που??”-απαντουσε η δεύτερη .”Μα απ'το καριόλα φυσικά”,ολοκλήρωνε η πρώτη..Όταν απηύθηνε το λόγο η μία στην άλλη δεν έλεγε σχεδόν ποτέ το όνομά της παρά μόνο αν ήταν σοβαρή αναγκη να την διαχωρήσει απ'τις άλλες.Η λέξη που αντικαθιστούσε το όνομα ήταν “αρχίδω”

Το γεγόνος του ότι δεν ήμουν τόσο συνηθισμένη στο να βρίζω ασύστολα,έγινε σχεδόν αμέσως αντιληπτό στην υπόλοιπη ομάδα κι έτσι μου ήταν πολύ δύσκολο να ενσωματωθώ.Με πονούσε που δεν ήμουν κι εγώ μια αρχίδω όπως όλες...δεν φτάνει που δεν ήμουν καν αθλήτρια όπως αυτές!!!

Κανονικά θα έπρεπε να τα είχα παρατήσει απ'την επιδίωξη να κάνω κάτι σοβαρό στον αθλητισμό αλλά ο μόνος λόγος που με κρατούσε λέγεται Σταύρος!! Ο Σταύρος ήταν το αγόρι του διπλανού πάγκου, που λέγαμε,καθώς είχε άλλο προπονητή,άλλα αυτό δεν μας εμπόδιζε καθόλου από το να τον θαυμάζουμε όλες με ανοιχτό το στόμα!! Ήταν πραγματικά ένας θεός!! Δεν θα μπορούσα κι εγώ να μην πέσω στα δίχτυα του,κάθως τότε δεν είχα μάθει να εκτιμώ τον εσωτερικό κόσμο ενός ανθρώπου! Ετσι το καλογυμνασμένο του σώμα σε συνδιασμό με τις άπειρες διακρίσεις και το υψιλό στατους ,με έκαναν να υποκύψω στη γοητεία του!!...Εκείνος βέβαια ούτε που να με φτύσει...και να ήθελε δηλαδή,δε θα έφτανε η ροχάλα μέχρι τις κερκίδες που ήμουν εγώ! Τα σκαλοπατάκια μου εμπόδιζαν και την πρόσβαση στο φλέρτ ή στην επερχόμενη χυλόπιτα!!

Ημουν αόρατη για εκείνον μέχρι που κατέβηκα στον κόσμο των κανονικών αθλητών κι έκανα μια άσκηση ρουτίνας μαζί με τις υπόλοιπες κοπέλες.Εκεί ένιωσα τα μάτια του να καρφώνονται πάνω μου για πρώτη φορά κι όχι άδικα αφού φόραγα ένα άθλιο ξεσκισμένο κολάν κι ένα μπλουζάκι -σουβενίρ που έγραφε:Ναύπλιο-ο αγαπημένος σας προορισμός”..όλο αυτό σε συνδιασμό με την παρατήρηση μιας συναθλήτριας:”Αγγελική πέταξες βυζί”,τον έκαναν να ασχοληθεί έστω για λίγο μαζί μου!

Μία μέρα καθώς ήμασταν έτοιμες να ξεκινήσουμε η καθεμιά το πρόγραμμά της,έρχεται ο προπονητής μας γεμάτος ορμή και μας ανακοινώνει πως το Σάββατο που μας έρχεται θα γίνουν αγώνες στο δικό μας γήπεδο και μπλα μπλα μπλα,που εγώ δεν έδωσα σημασία γιατί ήξερα οτι οι αγώνες ήταν κάτι πάρα πολύ μακρυνό για μένα,ένα άπιαστο όνειρο..Μέχρι που ακούω τη φωνή του προπονητη να μου λέει:”Αγγελική..Σάββατο στις 10 το πρωί να είσαι εδώ...αγωνίζεσαι!” Μια φωνή μέσα μου,μου έλεγε φωναχτά.”ναι Αγγελική-ναι είσαι αθλήτρια!!...πίστεψέ το!!”

Το οτι θα έπαιρνα πρώτη φορά μέρος σε αγώνες άλλαξε κατα πολύ τη συμπεριφορά μου μέσα στις επόμενες μέρες. Δέχτηκα την πρόταση των συμμαθήτριών μου στο σχολείο να παίξω βόλευ-παρ'όλο που μέχρι τότε έπαιζα μόνο ποδόσφαιρο,με τη σκέψη πως ειμαι πλέον αθλήτρια κι ένας αθλητής πρέπει να δοκιμάζει όλα τα αθλήματα!!..Επίσης άλλαξα και τις στυλιστικές μου συνήθειες..πλέον φορούσα μόνο φόρμες και αθλητικά μπλουζάκια!Αν μου έλειπε η αυτοσυγκράτηση θα είχα αρχίσει να αισθάνομαι και "αρχίδω!!"

Η μεγάλη μέρα έφτασε...Αφού πήρα τις βιταμίνες μου,που κάθε σωστός αθλητής πρέπει να παίρνει,φτάνω στο γήπεδο στις δέκα παρά..Με μεγάλη μου έκπληξη διαπιστώνω ότι δεν έχει έρθει κανείς...για την ακρίβεια ημουν ολομόναχη σ' ένα τεράστιο γήπεδο! Έμοιαζα με πινέζα σε πράσινο φανεροπίνακα.

Μετά απο ένα εικοσάλεπτο νεκρικής σιγής ακούω τσιριχτές φωνές,να εναλλάσσονται πολυφωνικά χωρίς ωστόσο να παράγουν αρμονικό ηχητικό αποτέλεσμα! Γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω έναν άντρα με σφυρίχτρα να ακολουθείται από ένα τσούρμο ζωηρότατης πιτσιρικαρίας με ανώτατο όριο ηλικίας τα οκτώ χρόνια...Μου ήταν αδύνατο να καταλάβω τι ακριβώς συνέβαινε...μεχρι που διακρίνω από μακρυά τη φιγουρα του προπονητή κι έτσι ήλπιζα πως αυτός θα μπορέσει να με διαφωτίσει!!

Ερχεται κοντά μου,κρατώντας έναν καφέ στο χέρι και η πρώτη ερώτηση που του κάνω είναι γιατί είναι μόνος του χωρίς τις υπόλοιπες κοπέλες. Η απάντηση ήταν αποστομωτική!! “Α! τα κορίτσια αγωνίζονται αργότερα,στων ενηλίκων..εσύ θα αγωνιστείς με των παίδων.” Δε χάνω την ευκαιρία και του απαντώ:”Όταν λέτε με των παίδων..εννοειτε τα χαρούμενα κατσικάκια που μπήκαν πριν απο λίγο??” “Μην τους βλέπεις έτσι.”..μου απαντά “είναι καλοί αθλητές!!"

Δεν υπάρχει λόγος να περιγράψω το πώς ένιωθα..Τα συμβάντα ήταν απλά και επώδυνα παράλληλα! Ο αγώνας τρεξίματος αρχίζει με εμένα σ' ένα διάδρομο με άλλα τρία κουτσούβελα,καθώς τα πιτσιρίκια ήταν πολλά κι έπρεπε να μας στιβάξουν όλους μαζί γιατί εν τω μεταξύ,ο χρόνος είχε περάσει και ο αγώνας των ενηλίκων θα ξεκινούσε!!

Παίρνω λοιπόν μια βαθειά ανάσα και κοιτάζω αριστερά μου και μετά δεξιά,για να έχω μια αίσθηση του τι γίνεται γύρω μου. Και προς τις δύο κατευθύνσεις η απογοήτευση ήταν εκεί και μου χαμογελούσε! Αυτό γιατί αριστερά ήταν ο Σταύρος,ο οποιος είχε εν τω μεταξύ εμφανιστεί για να κάνει ζέσταμα έχοντας το βλέμμα της συμπόνοιας σα να μου έλεγε:"'Ηξερα ότι είσαι κακομοίρα..αλλά τόοσο κακομοίρα!!!"Στα δεξιά μου πάλι είχα ένα μικρό ακαθορίστου φύλου,που με έκανε να καταλάβω πως η ευγενής άμιλλα είναι μύθος καθώς με κόιταξε με βλέμμα που έλεγε”θα σε ξεσκίσω!!!'

Ένιωθα πως είμαι σε παιδικό πάρτυ και πως σε λίγο θα έρθουν κλόουν και θα δώσουν το σήμα της εκκίνησης όχι με πιστόλι αλλά με νεροπίστολο και μπαλόνια! Παρ'όλα αυτά όταν άκουσα το σύνθημα ξεκίνησα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορούσα!! Και ναι!! Ο προπονητής μου είχε δίκιο..”μην τους βλέπεις έτσι...είναι καλοί αθλητές”....Αρχισαν να ξεχύνονται σαν τις κατσαρίδες που βγαίνουν απ΄τον υπόνομο για να βρούν την τροφή τους και σχεδόν ταυτόχρονα,όλα τερματισαν πρώτα!!...τρομάξαμε να βρούμε το νικητή!! “Όχι Κωστάκη..εσύ ήσουν ένα βήμα πίσω απ' τον Γιωργάκη”...”έλεγε ο προπονητής...Μόνο εγώ δεν τους δυσκόλεψα που ήταν πασιφανές οτί ήμουν τελευταία!!

Κατευθύνθηκα προς τον πάγκο μου επιδιώκωντας να μην κοιτάξω καθόλου γύρω μου τι συμβαίνει και κάθομαι πάνω στην αυτοπεποίθησή μου,η οποία είχε φτάσει στα Τάρταρα! Περίμενα από στιγμή σε στιγμή τον προπονητή μου να μου μου αναγγείλει με πίκρα-σχεδόν κλαίγοντας-πόσο πολύ τον απογοήτευσα....Φανταζόμουν τα μικρά να ερχονται κοντά μου και να με γιουχάρουν ανελέητα λέγοντάς μου:¨”Δεν ξέρουμε καν διαίρεση,αλλά κοίτα..σε νικήσαμε!”

Οταν ξύπνησα απο αυτήν την διόλου κολακευτική φαντασίωση αντιλαμβάνομαι το προπονητη μου να κάθεται δεξιά μου μασουλώντας μια τυρόπιτα και να μου λέει μ'ένα πλατύ και ειλικρινές χαμόγελο:”Πώς πήγε Αγγελικούλα?? ...σκίσαμε??” Προφανώς δεν είχε δει καν τον αγώνα και πολύ πιθανόν να μην τον ενδιέφερε το οποιοδηποτε αποτέλεσμα!!

Εννοείται μετά από αυτό δεν ξαναπάτησα το πόδι μου στο στίβο,ωστόσο η μέρα έκλεισε απρόσμενα ευχάριστα,καθώς η Μαρία,μία απ΄τις κοπέλες μας..εξουθενωμένη απ'τον αγώνα στον οποίο και τερμάτισε πρώτη,γυρίζει προς το μέρος μου και μου λέει:”Μωρή αρχίδω,έχεις λίγο νερό??”Της έδωσα το μπουκάλι μου, κάνοντας την παρηγορητική σκέψη πως δεν κατάφερα να εξελιχθώ σε αθλήτρια,..αλλά τουλάχιστον κατάφερα να γίνω κι εγώ μία αρχίδω.....

ΟΙ ΩΡΕΣ

Δεν έχω κλάψει ποτέ μου σε ταινία...Μα ποτέ!! Εχω αρχίσει να πιστεύω πως έχω καταπιεί έναν τεράστιο πάγο που δεν πρόκειται να λιώσει ούτε με την υπερθέρμανση του πλανήτη. Και ναι!!ήμουν απ' αυτές τις σκύλες που δεν έκλαψαν ΟΥΤΕ στον Τιτανικό!

Θυμάμαι στη συγκεκριμμένη ταινία είχα πάει με τον αδελφό μου/Σ ε εκείνη τη σκηνή που ο Τζακ με τη Ρόουζ χαροπαλεύουν στον ωκεανό πάνω σε μια πόρτα κι ο Τζακ πεθαίνει απ'την παγωμάρα,γυρίζω και λέω στον αδελφό μου που έσταζε στο κλάμα:”Μην είσαι χαζός-ψέματα είναι-τα πτώματα δε βουλιάζουν,επιπλέουν”

Γενικά θα έλεγα ο κινηματογράφος δεν με συγκινεί!!Αντίθετα είναι ένας χώρος που άνετα μπορεί να με πιάσει ανία..Δε θα ξεχάσω ποτέ το μαρτύριο του Αρχοντα των δαχτυλιδιών ,που διήρκησε τέσσερις ώρες!!Οχι μόνο βαρέθηκα τη ζωή μου,αλλά και η ταινία μου άφησε μια πολύ περίεργη αίσθηση. Ένιωθα πως το επόμενο πρωί-αν είμαι καλό κορίτσι-θα ξυπνήσω μισό μέτρο κοντύτερη με μεγάλες πατούσες και μυτερά αυτιά κι αν είμαι κακό κορίτσι,θα βγάλω μούρη ορκ(αν δεν έχω ήδη).Τέλος πάντων το θέμα είναι πως δεν αποκομίζω την αίσθηση που θα έπρεπε να αποκομίσω απο μια ταινία όταν την παρακολουθώ στον κινηματογράφο.Προτιμώ να τη βλέπω μόνη στο σπίτι.

Αυτό και έκανα μια μέρα που δεν είχα καμία υποχρέωση να διεκπεραιώσω κι έτσι θέλησα να νοικιασω μια ταινία και να την δω στον ολοκαίνουργιο υπολογιστή του αδελφού μου,που μοιάζει μάλιστα με πανί σινεμά,μια και η οθόνη είναι τεράστια...!! Επωφελήθηκα λοιπόν απ΄το γεγονός ότι εκέινος ήταν στη δουλειά κι έτρεξα στο κοντυνότερο video club,να βρω κάτι που θα με συναρπάσει!!

Η ζάλη που μου προκάλεσε η τεράστια ποικιλία των ταινιών στους πολυδαίδαλους διαδρόμους του video club,με έκαναν να ριχτώ σε σίγουρες επιλογές του γούστου μου.

Πλησιάζω λοιπόν την υπάλληλο και της λέω σιγανά,σχεδόν συνωμοτικά”Καλησπέρα...μήπως έχετε το Back to the future?(Επιστροφη στο μέλλον)”Εκείνη με κοίταξε με βλέμμα απορρημένο”Δε μου λέει κάτι η ταινία..” Εγώ τότε άρχισα τις περιγραφές.”Μα είναι αυτή η ταινία με ένα αγόρι κι έναν επιστήμονα,που εφευρίσκουν ένα αυτοκίνητο και πάνε στο παρελθόν..”Εκείνη τη στιγμή σταμάτησα ,γιατί συνειδητοποίησα δύο πράγματα:Πρώτον ότι μίλαγα δυνατά και δέυτερον ότι οι όχι λίγοι πελάτες που ήταν στο μαγαζί με κοιτούσαν σα να είχα παρκάρει έξω απ΄το video club αυτό το αυτοκίνητο που σε ταξιδεύει στο χρόνο!...Τέλος πάντων η ταινία δεν υπήρχε κι έτσι αναγκάστηκα να κάνω το γύρω του μαγαζιού για να βρω κάτι που θα μου κινήσει το ενδιαφέρον.

Έψαχνα έψαχνα,χωρίς ουσιαστικά να ξέρω τι ζητάω ....αν ήθελα να γελάσω και να πάρω κωμωδία ή να κλάψω ,που δεν υπήρχε περίπτωση οπότε το σταματάω εδώ!

Απο τη δύσκολη θέση προσπάθησε να με βγάλει ένας δεκαεξάχρονος μαθητής ,που έβλεπε πόσο σκεπτική ήμουν και κυρίως πόση ώρα καθόμουν στο μαγαζί...Με πλησιάζει λοιπόν και μου λεει:”Κοπελιά.σε βλέπω ψάχνεσαι πολύ..εγώ θα σε βοηθήσω”και σιγά-σιγά με παρασέρνει εκεί που εγώ ποτέ δεν θα πήγαινα από μόνη μου:στις ταινίες thriller!!Περιττό να πω πως την τελευταία φορά που είδα thriller,ήταν στο σπίτι μιας φίλης μου και το βράδυ όχι μόνο κοιμήθηκα σπίτι της αλλά χώθηκα στο κρεβάτι μαζί με τους γονείς της!!

Εκείνος όμως,έδειχνε πολύ εκστασιασμένος.Συγκεκριμμένα κοιτούσε τις ταινιοθήκες θρίλερ,όπως η μάνα το νεογέννητο παιδί της!! Γυρίζει προς το μέρος μου και λέει με πάθος”Έχεις δει το Saw;;;Φοβερή ταινία!!!” Εγώ:”εεε...όχι..είμαι λίγο φοβιτσιάρα!”Εκείνος βέβαια εκμεταλλεύεται την αδυναμία μου και λέει”Έλα σπίτι μου να την δούμε μαζί”

Εγώ για να τον αποφύγω κάνω απότομη μεταβολή και πέφτω στα κοινωνικά...Πρώτη πρώτη ταινία “Οι Ώρες”,με τη Μέρυλ Στριπ τη Τζούλι Ανν Μουρ,που θαυμάζω απεριόριστα και τη Νικόλ Κίντμαν.

Χωρίς δεύτερη σκέψη και για να ξεφύγω απ' το μαθητούδι που μου 'χε γίνει βδέλλα,βουτάω την ταινία,πληρώνω και φεύγω.

Στο δρόμο βέβαια προς το σπίτι,είχα χιλιομετανιώσει για την επιλογή μου,αφού ήταν εξαιρετικά βεβιασμένη* παρ'όλα αυτά,ήθελα τόσο πολύ να δοκιμάσω τη νέα οθόνη του υπολογιστή,που θα έβαζα ακόμα και αγώνα ράλι να παίξει!

Φτάνω στο σπίτι.τρέχω γρήγορα στο δωμάτιο του αδελφού μου και παίρνω θέση μπροστά στον υπολογιστή...Απίστευτη εικόνα,ήχος και δυστυχώς απίστευτη ταινία! Κάθε πλάνο κι ένα παπαριασμένο χαρτομάντηλο...Η υπόθεση της ταινίας και οι χαρακτήρες,με άγγιξαν τόσο πολύ που ήταν αναπόφευχτο να μην κλαίω σα μωρό παιδί.

Ουσιαστικά η ταινία ήταν η βιογραφία της Βιρτζίνια Γουλφ.Εμένα όμως στην όλη ιστορία με συγκίνησε βαθύτατα ο χαρακτήρας ενός μεσήλικα,ο οποιός έπασχε απο Aids και ήταν

μάλλον gay (δεν είμαι σίγουρη...κάτι γλωσσόφιλα με τη Μερυλ Στριπ με μπερδέψανε)κι ο οποίος στο τέλος αυτόκτονει!!Συγκεκριμμένα πηδάει απ'το παράθυρο.

Σ'εκείνη την τραγική σκηνή,ήμουν έτοιμη να λιποθυμήσω απ'το κλάμα για το χαμό του δύστυχου φορέα του Aids,ο οποίος δεν άντεχε άλλο μια ζωή μέσα στην αρρώστεια και τη μιζέρια,ώσπου μπαίνει ο αδελφός μου στο σπίτι..Το θέαμα που αντίκρυσε ήταν φρικιαστικό.Εμένα στην καρέκλα ,μπροστά στον υπολογιστή,στο αριστερό χέρι να κρατάω ένα πάκο χαρτοπετσέτες και με το δεξί να σκουπίζω τα κατακόκκινα από τα δάκρυα μάτια μου.

Με κοιτάζει με βλέμμα ανήσυχο κι εγώ τότε γυρίζω και του λέω με λυγμούς:

”Γιάννη...σε παρακαλώ..να βάζεις προφυλακτικό!!!!”

Η ΛΑΣΠΑ

Γνωρίζω πολύ καλά,ότι τα μικρά παιδιά έχουν φαντασία.Η δική μου φαντασία όμως,υπερέβαινε τα λογικά πλαίσια!!

Στην ηλικία των οκτώ,δεν είχαμε ολοκληρώσει ακόμα τις δουλειές στο σπίτι.Συγκεκριμμένα θυμάμαι βάζαμε ντουλάπια στην κουζίνα και χτίζαμε το τζάκι μας.

Ώρες ατέλειωτες καθόμουν μπροστά στο ημιτελές τζάκι κ έβλεπα τον κ.Αντώνη το χτίστη να βάζει το ένα τούβλο μετά το άλλο κι ανάμεσά τους τσιμέντο για να τα στερεώσει. Φυσικά εγώ τότε το τσιμέντο δεν το όριζα ως τσιμέντο αλλά ως λάσπη.Στο παιδικό μου μυαλο ομως τα τουβλα δεν ήταν τούβλα και η λάσπη δεν ήταν λάσπη.Τα τούβλα ήταν φέτες ψωμί και η λάσπη η αγαπημένη μου μαρμελάδα φράουλα....Σκεφτόμουν λοιπόν πως το νέο μας τζάκι θα είναι πάρα πολύ νόστιμο και θα φτάνει πάρα πολύ ψηλά στον ουρανο και πως όλοι μας οι γείτονες θα ζηλευουν την καμινάδα μας,που θα είναι σκέτος πειρασμός για τους πεινασμένους,ειδικά το πρωί!!

Το όνειρο γκρεμίστηκε όταν ο αδελφός μου,μου ανέφερε και την ύπαρξη ενός πουλιού στο πάνω μέρος της καμινάδας που θα διώχνει τον καπνό! Εγώ τότε γύρισα με οργή προς το μέρος του και του είπα:”Κανένα πουλί πάνω πάνω δε θα φάει το τζάκι μας! Το τζάκι μας είναι για το ζηλεύουν οι άλλοι και για να το τρώμε εμείς όταν πεινάμε!”

Φυσικά ο αδελφός μου δυσκολευόταν και να καταλάβει το παράλογο ξέσπασμα και τι εννοούσα λέγοντας ¨”θα τρώμε το τζάκι μας όταν πεινάμε”..κ έτσι με άφησε μόνη μου στον παραλογισμό μου..

Κάθε πρωί που άκουγα τον μπαμπά μου να λέει,σήμερα θα έρθει ο κύριος Αντώνης για το τζάκι ,πεταγόμουν απ το κρεβάτι,στεκόμουν με τις πυτζάμες μπροστά στο δημιούργημα της φαντασίας μου και περίμενα καρτερικά τον ζαχαροπλάστη-χτίστη.

Σιγά σιγά άρχισα να συνδέω τη μαρμελάδα λάσπη με όλα τα ευχάριστα πράγματα του κόσμου.Δεν ξέρω αν αυτό έχει να κάνει με μηχανισμό της ψυχολογίας αλλά εμένα όλη αυτή η διαδικασία με οδηγούσε σε πεδία άγνωστα κι ανεξερεύνητα για την παιδική μου σκέψη...Εξηγώ τι εννοώ¨...

Ένα βράδυ έπεσα να κοιμηθώ κι έβλεπα στον ύπνο μου οτι ήμουν σε μια χώρα με

άφθονο πράσινο ,χαμογελαστούς ανθρώπους που είχαν τζάκι φτιαγμένο από ψωμί και μαρμελάδα ή και κανονικό,αγκαλιάζονταν συνέχεια μεταξύ τους κι αντί να μιλάνε..τραγουδούσαν.Όλα τα έλεγαν τραγουδιστά!!!!!...Μεσα σ'αυτό το όνειρο ήταν και η οικογένειά μου,πολύ αγάπημένη και χαμογελαστή κι αυτή..μόνο που εγώ δεν ζούσα μαζί τους κι απλά τους έλεγα ενα 'γεια' απ' το δικό μου μακρυνό σπίτι!!

Είναι τόσο ανατριχιαστίκο που ακόμα θυμάμαι με τόσες λεπτομέρειες αυτό το όνειρο με όλες του τις ζωηρές εικόνες!!Πριν ξυπνήσω ένας κάτοικος αυτής της παραδεισένιας πόλης έρχεται κοντά μου γλυκά,με παιρνει απ'το χέρι και μου λέει τραγουδιστά: 'καλως ήρθες στη Λάσπα..μπορείς να μείνεις εδώ όσο θέλεις,αρκεί να τραγουδας και να χαμογελάς όσο μπορείς!”

Όταν ξύπνησα απ'αυτό το σχεδόν κινηματογραφικό όνειρο,όπως ήταν φυσικό ένιωθα υπέροχα! Γι'αυτό το λόγο,προσπάθησα να ξανακοιμηθώ και να δω τον εαυτό μπυ πάλι μέσα στη Λάσπα,αλλα΄δυστυχώς έπρεπε να ετοιμαστώ για τη φυλακή...Φυλακή έλεγα τότε το σχολείο.

Αυτό το υπέροχο όνειρο που άρχισε τότε για μένα ,έγινε εφιάλτης για τους γονείς μου.Κάθε μέρα που περνούσε τους ανακοίνωνα και άλλοτε τους απειλούσα ότι θα πάω στη Λάσπα,Εκείνοι αρχικά με αγνοούσαν..Ήταν απορροφημένοι στις δικές τους σκέψεις και δεν έβλεπαν το λόγο να δώσουν βάση σ΄ένα παιδικό παροξυσμό.

Το ποτήρι ξεχείλησε ένα συνηθισμένο βράδυ,από αυτά που η μητέρα μου προσπαθούσε να “με διαβάσει”για την επόμενη μέρα στο σχολείο.

Πάνω απ'το βιβλίο των μαθηματικών και μέσα απο νούμερα και προβλήματα εγώ είχα όλο μου το είναι σ'αυτό το τρυφερά ομιχλώδες τοπίο της Λάσπας.Δεν άκουγα καν τη φωνή της μητέρας μου,που περίμενε μάταια από μένα μιαν απάντηση σε προπαίδειες και προσθέσεις...Σίγουρα όμως ένιωσα τα χέρια της και μια δυνατή φωνή να μου λέει”Συγκενρώσου επιτέλους!!!!' Έφαγα τέτοιο ξύλο που όταν συνήλθα από τα κλάματα και τα βογγυτά είπα με θάρρος:”Αυτό ήταν!...ΣΗΜΕΡΑ θα πάω στη Λάσπα!!!!”

Αυτή τη φορά και οι δύο μου γονείς απαίτησαν εξηγήσεις.Δεν μπορούσα να τους περιγράψω ακριβώς πως και τι,είπα όμως συνοπτικά”Εκεί όλα είναι όμορφα κι εσύ μπαμπά δεν τσακώνεσαι με το γείτονα και δεν έχει σημασία άμα δεν ξέρεις μαθηματικά” Οι γονείς μου κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και γέλασαν συνομωτικά. Εγώ τους γυρισα την πλάτη και πήγα θυμωμένη για ύπνο.

Πέρασα κάποιο χρονικό διάστημα που το πρόγραμμα στη ζωή μου ήταν ιδιο κι απαράλλαχτο.

Πήγαινα στο σχολείο-φυλακή ,έπρεπε να διαβάζω.έπρεπε να τρώω ξύλο για να μά8ω να συγκεντρώνομαι κι όλα αυτά έκαναν επιτακτική και άμεση την απόδρασή μου στη Λάσπα.

Κάποιο απ'αυτά τα μίζερα βράδυα κι ενώ ο πατέρας μου ήταν απορροφημένος στην αγαπημένη του ασχολία λύνοντας σταυρόλεξα,πηγαίνω στο δωμάτιό μου,παίρνω τα παππούτσια μου και περνώντας πίσω από τη γυρισμένη πλάτη της μητέρας μου,που εκείνη την ώρα έπλενε τα πιάτα,τα βάζω διπλα απ'την πόρτα της κουζίνας.ΝΑΙ! Εκείνο το βράδυ θα έφευγα!!!...

..

Θα περίμενε κανείς ,όλη αυτή η ιστορία με τη Λάσπα να αποτελεί έναν παιδικό απόηχο του παρελθόντος.Μια παιδική συλλαβή που στο στόμα ενός ενήλικα θα ήταν η λέξη “αφέλεια”

Όμως η ανθρώπινη αμηχανία με κάνει ενστικτωδώς να προστρέχω ΕΚΕΙ!!

Οι άνθρωποι τρέχουν,ενημερώνονται,προοδεύουν αλλά για μένα μένουν πιο στατικοί από ποτέ!!

Οι πάγοι στην Ανταρκτική λιώνουν και οι ίδιοι οι άνθρωποι χωρίς να το καταλαβαίνουν παίρνουν τη θέση τους. Άνθρωποι παγωμένοι που δεν ξέρουν να αγαπούν να ερωτεύονται να δίνονται να νιώθουν.Αναζητούν χωρίς να αναζητούν.Ένα τοπίο ακαθόριστο και ομιχλώδες για μένα..Ένας κόσμος που δεν μπορεί να με αφομοιώσει...

Ε ναι λοιπόν,αφού δεν μπορώ να φέρω τη Λάσπα στον κόσμο μας,θα πηγαίνω εγώ εκεί!!!Και δυστυχώς δεν είναι λίγες οι φορές που πρέπει να κάνω αυτό το ταξίδι!!.......

Παρ’ όλο που το μάθημα της Ιστορίας της τέχνης είναι απελπιστικά βαρετό,εκείνη τη μέρα είχα τρομερή διάθεση να παρατηρώ επι ώρες έναν πίνακα του Rembrandt και να ακούω τον καθηγητή να μιλάει για αρχιτεκτονική δομή του έργου,χρωματικό πλούτο,πλαστική πληρότητα και άλλα τέτοια..

Πήγα μάλιστα αρκετά νωρίτερα στη σχολή για να πιάσω θέση και κουβέντα με το φίλο μου το Μάριο,ο οποίος μισεί ο,τιδήποτε έχει να κάνει με ζωγραφική!Επομένως,ερχόταν με τρομερή δυσθυμία στο μάθημα,την οποία κατάφερνε να μου μεταδίδει! Παρ’ολ’ αυτά, προσπαθούσα με κάποιον τρόπο να τον πείσω για την ομορφιά των τεχνών και ιδιαιτέρως της ζωγραφικής,αλλά κατέληγα να συμφωνώ μαζί του μετά τα δέκα πρώτα λεπτά του μαθήματος!

Εκείνη τη μέρα λοιπόν, για κακή μου τύχη,ήρθε κι έκατσε μπροστά μου το μοντέλο της σχολής!..Η ‘Ελλη είναι μια κοπέλα όμορφη και πολύ ψηλή,που κάνει τον αντρικό πληθυσμό της φιλοσοφικής(όσος υπάρχει)να παραληρεί..!Είναι όντως μοντέλο και μάλιστα αρκετά διάσημο! Την προβάλλουν πολύ κάτι μεσημεριανές εκπομπές που κάνουν τα γνωστά «ρεπορτάζ της πισίνας»..Σε αυτά,το μοντέλο φοράει το μαγιώ του ακροβάτη-έτσι λέω εγώ το μαγιώ που έχει μόνο σχοινιά και καθόλου ύφασμα-και ποζάρει με φιλαρέσκεια και νάζι στο φακό ,τσαλαβουτώντας στα νερά της πισίνας!

Επίσης την είχα δει και σε μια άλλη εκπομπή,όπου εκεί ,το είχε ρίξει στην κουλτούρα,όπως κάθε μοντέλο που σέβεται τον εαυτό του!..Εκεί λοιπόν,φόραγε πάλι το μαγιώ του ακροβάτη,συνδιασμένο όμως με ψηλοτάκουνες γόβες,ενώ έπαιζε βιολί! ..Όταν την είδα,έκανα μια αστραπιαία σκέψη!..Με φαντάστηκα στις εξετάσεις στο πιάνο να παίζω Μπαχ,να φοράω το ίδιο μαγιώ και τις γόβες και να κοιτάζω με πολλά υποσχόμενο βλέμμα τους εξεταστές!..Γρήγορα όμως έβγαλα αυτή τη σκέψη απ’ το μυαλό μου,γιατί μου φάνηκε εξαιρετικά γελοία!..Άσε που οι κριτές ήταν όλες γυναίκες κι ένας γκέι παππούς με το όνομα Βεντούζας..!

Δε θα είχα μεγάλο πρόβλημα που έκατσε μπροστά μου ,αν δεν επιβεβαίωνε τον κανόνα που θέλει τα μοντέλα να είναι χαζά κι αν δεν είχα τεράστιο κόμπλεξ με τις ωραίες γυναίκες! Ειλικρινά,δεν καταλαβαίνω τις ομόφυλές μου, που ισχυριζόμενες ότι τα έχουν καλά με τον εαυτό τους,παραδέχονται με άνεση το κάλλος μιας ωραίας γυναίκας! Εγώ είμαι πάντα αυτή που θα πεταχτεί και θα πει: «ναι,αλλά έχει στραβά δόντια!»

Για τη συγκεκριμμένη κοπέλα,δεν είχα κάτι αρνητικό να προσάψω όσον αφορά την εξωτερική της εμφάνιση,γιατί ήταν πραγματικά τέλεια!..Άσε που δεν ήθελα να φανώ τόσο ανασφαλής στον αντρικό πληθυσμό που καθόταν γύρω μου...Επομένως,έθιξα ένα άλλο χαρακτηριστικό της που ήταν τόσο πασιφανές σε όλους,όσο η ομορφιά της: την χαζομάρα της!!

Πραγματικά,ήταν τόσο χαζή,που η πλειοψηφία των φοιτητών είχαμε προσφερθεί να της χαρίσουμε λίγο απ’τον εγκέφαλό μας-κι ας έπρεπε να υποστούμε λοβοτομή-μπας και σώσουμε την κατάσταση!..Προσφερθήκαμε επίσης να κάνουμε έρανο,έτσι ώστε να μαζεύουμε χρήματα για να αγοράζει τα ρούχα της ολόκληρα κι όχι μισά!

Η ώρα πλησίαζε εννέα και ο καθηγητής μπαίνει στην αίθουσα!..Είναι ένας άντρας μεσήλικας,που εξωτερικά θυμίζει το ανθρωπάκι της Michellen,άλλα είναι πολύ οξυδερκής και με ιδιαίτερο χιούμορ,το οποίο μάλιστα χρησιμοποιούσε κατά τη διάρκεια του μαθήματος!

Για το μοντέλο,μια αφορμή για γέλια,ήταν ό,τι έπρεπε προκειμένου να φλερτάρει με το διπλανό της και προκειμένου να δείξει ότι είναι ένα κούλ άτομο..Αυτό που λέμε «το κορίτσι της διπλανής πόρτας»

Έτυχε εκείνο το πρωινό,ο κ.Παυλόπουλος , να έχει μεγάλη διάθεση για αστεία κι έτσι δεν άργησε να ξεστομίσει την πρώτη ατάκα!

‘Ολοι οι φοιτητές ανταποκριθήκαμε στο χιούμορ του γελώντας με τον γνώστο ακαδημαικό τρόπο: εγκάρδια αλλά συγκρατημένα!...Το δε μοντέλο γέλασε τόσο δυνατά, που αφενός υπερκάλυψε το γέλιο πενήντα φοιτητών,αφεταίρου τάραξε φανερά τον καθηγητή μας!

Ένα κύμα οργής αισθάνθηκα να διαπερνά το σώμα μου,καθώς το γέλιο αυτό,πέραν του ότι μου τρύπησε τ’ αυτιά,ενείχε και ψήγματα φλέρτ προς τον διπλανό,που ξέχασα ν’αναφέρω, μου άρεσε τρελά!!

Αφού πέρασε κάποιο χρονικό διάστημα,είχε έρθει η ώρα για την δεύτερη ατάκα του καθηγητή! Αυτή ήταν εξαιρετικά έξυπνη,οπότε δεν δικαιολογούνταν αυτό το σπαρακτικό γέλιο απ’ την πλευρά του μοντέλου,που ήμουν σίγουρη ότι αποκλείεται να την κατάλαβε..!

Αυτή τη φορά, το γέλιο της είχε τέτοιο κρεσέντο,που έκανε τον καθηγητή να αισθάνεται δολοφόνος,που με μια ατάκα του,μπορεί να σκοτώσει ανυποψίαστα θύματα!!

Εντωμεταξύ η αντιληπτικότητά της,ήταν σε τόσο χαμηλά επίπεδα,που δεν είχε καταλάβει,πως ο διπλανός της,όχι μόνο δεν την φλερτάρει,αλλά έχει αρχισει να εκνευρίζεται με την υστερία της..!

Παρ’ολ’αυτά,η αρνητικά προκείμενη διαθεσή μου για εκείνη,ολοένα αυξανόταν!Όμως δεν είχα το θάρρος να τη βρίσω σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο παρόντος του καθηγητή,αν και θα το θελα όσο τίποτ’άλλο στον κόσμο!..Έτσι,άρχισα να ζωγραφίζω μηχανικά στο τετράδιό μου,μπας και ξεχαστώ,κάνοντας παράλληλα ανάρμοστες κινήσεις με το σώμα μου,σαν άτομο με νεοπλασματικές ασθένειες!

Ο φίλος μου ο Μάριος,δεν μπορούσε παρά να γελάσει με τις αντιδράσεις μου,παράλληλα όμως προσπαθούσε να με ηρεμήσει!

Ο καθηγητής μας, φανερά ενοχλημένος με την ηχορύπανση του μοντέλου,αποφάσισε να μην ξανακάνει χιούμορ για την επόμενη μια ώρα!..Αυτό αποτελούσε προσωρινά τον ορισμό της νιρβάνας για μένα..!

Προς το τέλος του μαθήματος ο κ.Παυλόπουλος μας πρότεινε να παρευρεθούμε σ’ ένα σεμινάριο σχετικό με την τέχνη της γλυπτικής.Προκειμένου να βρούμε πληροφορίες για την ώρα,την ημερομηνία και τον τόπο που θα λάμβανε χώρα,μας παρέπεμψε σε μια συγκεκριμμένη σελίδα στο Internet.

Αμέσως η πλειοψηφία των φοιτητών,παραπονέθηκε πως η πρόσβαση στη σελίδα αυτή,ήταν αδυνατη,λόγω τεχνικών προβλημάτων...Γι’αρκετή ώρα προσπαθούσαμε να βρούμε άκρη μ’αυτό το ζήτημα και η κυρίαρχη φράση που άκουγες από το στόμα των φοιτητών ήταν: «κ.Παυλόπουλε,δεν μπορούμε να μπούμε στη σελίδα!»

‘Ωσπου ακούγεται μια ναζιάρικη και γεμάτη έπαρση φωνή να λέει: «εγώ μπήκα!» Το τελευταίο άλφα της λέξης ήταν επιτηδευμένα παρατεταμένο,σε αντίθεση με την παλάμη μου,η οποία εκτοξεύτηκε ακαριαία στο τέλεια χτενισμένο κεφάλι της, κανοντάς την να πεταχτεί μπροστά σα να είχε έντονο λόξυγγα!

Ο φίλος μου ο Μάριος,γέλασε μέχρι δακρύων με αυτή μου την κίνηση,ενώ ο διπλανός της,με κοίταξε με βλέμμα που μου έλεγε: «γιατί άργησες τόσο να τη χτυπήσεις;»

Εκείνη γύρισε και με κοίταξε με έντρομο βλέμμα και με έντονη διάθεση για τσακωμό! Η δικιά μου ματιά όμως,αποδείχτηκε πιο ισχυρή,κάθως φώναζε: «σκάσε, γιατί θα φας κι άλλη!»

Μετα απ’αυτό,μούλωξε και ξάπλωσε μπροστά στο έδρανο σαν παιδάκι του δημοτικού που του φώναξαν γιατί δεν έκανε την ορθογραφία!

Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος κι ενώ ήμουν ακόμα συγχυσμένη σε κάποιο βαθμό,ο Μάριος θέλησε να πιάσει κουβέντα με το μοντέλο,θεωρώντας άδικο αυτό που της έκανα!

Ξεκίνησε λοιπόν τις φιλοφρονήσεις,λέγοντάς της: «Σε είδα στην τηλεόραση!» «Α ναι;»-απαντούσε αυτή. «Σε είδα και στην εφημερίδα!» «Α ναι;» απαντούσε στον ίδιο τόνο,σαν κολλημένη βελόνα σε πικάπ!

Τότε μου ήρθε στο μυαλό,εκείνο το βιντεάκι που την είδα να παίζει βιολί και τη ρώτησα με εμφανή ειρωνία στον τόνο της φωνής μου: «Παίζεις όντως βιολί;» «Καλέ όχι,προς Θεού!»,μου απαντάει με αθωότητα στο βλέμμα ,αφού προφανώς δεν είχε καταλάβει ότι τη δούλευα!.... «Ξέρεις», μου λέει, «έχω αρχίσει να πεινάω κι εσένα σε βλέπω πολύ συχνά με φαγητό στο χέρι..μήπως έχεις φέρει και σήμερα τίποτα μαζί σου;»

Θα μπορούσα να τη θεωρήσω τρέλη μπηχτή για τα κιλά μου αυτή,αν όντως δεν ήμουν συνεχώς με κριτσίνια και μπισκότα στο χέρι κι αν εκείνη δεν με κοιτούσε με εκείνο το βλέμμα μεταμέλειας,λες και παραδεχόταν οτί είχε υπαρξει φοβερά εκνευριστική και μου ζητούσε συγγνώμη..

Παρ’ολ’αυτά,εγώ συνέχισα στον ίδιο τόνο,λέγοντάς της: «Αν έχει πολλή σοκολάτα θα το φας;» «Ναι καλέ!» μου απαντάει αφήνοντας αιχμές τύπου: «Μπορεί να είμαι μοντέλο,αλλά τρώω τα πάντα και πολύ!Είναι θέμα μεταβολισμού!» Ενώ εγώ είμαι υπερβολική,που μια σοκολάτα παραπάνω,ισοδυναμεί με ενα κιλό και που αποφεύγω κάποιους γευστικούς πειρασμούς σαν το διάολο το λιβάνι!

Τέλος πάντων,μπισκότα δεν είχα να της δώσω και για κάποιο λόγο αισθάνθηκα άσχημα που δεν μπόρεσα να την ικανοποιήσω!

Όταν γύρισα στο σπίτι και ηρέμησα,ένιωσα τύψεις γι’αυτό που είχα κάνει..! Πρώτον γιατί είμαι κατά της βίας και δεύτερον γιατί παρ΄όλο που το μοντέλο φορούσε το προσωπείο της «σπαστικιάς γκόμενας»,το βαθύτερο βλέμμα της έλεγε: «Δε φταίω εγώ που αντιδρώ έτσι,αλλά αυτός είναι ο τρόπος που με έμαθαν να λειτουργώ!»

ΤΕΛΟΣ

Αγγελικούλα

Απο την πρώτη Γυμνασίου μέχρι την τρίτη Λυκείου είχα ένα όνειρο: Να γίνω σαν την Άννα Βασιλάκη!!!Τι κι αν μου έλεγε η μητέρα μου “ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός”,εγώ δε θα ησύχαζα αν δεν της έμοιαζα έστω και στο ελάχιστο!!

Η Άννα ηταν συμμαθήτριά μου στο σχολείο.Ηταν η δευτερη απουσιολογος,άριστη μαθήτρια και φοβερό μυαλό,αλλα δε σταματάει εκει..!

Δεν ξέρω πως γινόταν αυτό,αλλα σ' αυτη την κοπελα δεν μπορουσες να προσάψεις κάτι αρνητικό! Εμφανισιακά ήταν η κοκέτα της τάξης.Ντυνόταν πάντα μοδάτα.ήταν μεσα στη πανδαισια χρωματων και κάθε μέρα ερχόταν με διαφορετικά συνολάκια.Αν την βλέπαμε με την ίδια μπλούζα που φόραγε χτες,κάτι δεν πήγαινε καλα!

Τι δε θα δινα για να 'χω τα μακρυά της μαλλιά,που άλλοτε τα άφηνε κάτω ανέμελα και αλλοτε τα έδενε ψηλά με μια αλογουρά σαν αμαζόνα! Η Άννα πάντα άστραφτε και κυριολεκτικά και μεταφορικά!

Ο,τι μα ο,τι κι αν έκανε,διατηρουσε τη λαμψη της.Παιζαμε όλα τα κορίτσια βόλεϋ,ολες ιδρώναμε σαν αγόρια,η Άννα πάντα κομψη, με το λιπ γκλος να μην εχει κουνηθει απο τα χείλη της ,ρουχα θεόστεγνα και με το άρωμά της να την αγκαλιάζει όπως η ευωδιά ενός μωρού μετα το μπάνιο.

Δεν έφτανε όμως μόνο αυτό..το είδωλό μου ειχε ενα ζεστο και εγκάρδιο χαρακτήρα.Ήθελα τόσο να βρω κάτι ασύγκτητα αρνητικό να της προσάψω,μήπως και νιώσω καλύτερα....εις μάτην όμως..Η Άννα πάντα με διέψευδε.Ηταν εκείνη που κάθε φορά που σηκωνόμουν στον πίνακα να λύσω άσκηση στα μαθηματικά,μου ψυθίριζε απ' το πρώτο θρανίο ρίζες και πρόσημα.

Η οργανωτικοτητά της δε..ήταν ενα απ'τα πολλά δυνατα της σημεία.Την παρατηρούσα να βγάζει τα πεντακάθαρα και τακτοποιημένα τετράδιά της,την πάντα προτότυπη κασετίνα της με τα άπειρα χρωματιστά στυλό και να κραταει σημειώσεις με τα υπέροχα ολοστρόγγυλα γράμματά της! Πάντα διαβασμένη,έτοιμη να απαντήσει σε κάθε ερώτηση του καθηγητή ακόμα και σ'αυτες που απαιτουσαν κρίση!

Αυτό που ζήλευα ακόμα πιο πολύ,ήταν η σχέση της με τ'αγόρια! Ηξερε πως να φερθεί,πότε να είναι θηλυκη και πότε φιλική.Ετοιμόλογη-αντιλαμβανόταν αμέσως τα σημάδια του φλερτ και απαντούσε ανάλογα.Τα αγόρια την εκτιμουσαν και την ήθελαν στην παρέα τους.Ηταν αυτό που έλεγε η Μεριλιν Μονροε:βρισκόταν ανάμεσα σε αγόρια,αλλά παρέμενε κορίτσι μέσα σ'αυτά”

Ο αντίποδας της Άννας ήμουν εγω.Πάντα ανοργάνωτη,αφηρημένη μέχρι αηδίας.(μπορεί να φόραγα το ίδιο παντελόνι για ένα μήνα και να μην το είχα πάρει χαμπάρι).Τα βιβλία μου ήταν μονίμως σκισμένα στις άκρες και είχαν απάνω άπειρες σημειώσεις,όχι όμως από μαθήματα..αλλά απο κάτι στιχάκια που σκάρωνα στην τάξη όταν βαριόμουνα! Όσα στιλο και να παιρνα και ο,τι χαριτωμενες κασετινουλες, ή τα έχανα ή τα ξεχναγα απο δω κι απο κει...Για να μη μιλήσω για το γραφικό μου χαρακτήρα! Μόνο όποιος διαβάζει σανσκριτικα μπορεί να τα βγάλει πέρα..Οι καθηγητές μου έκοβαν βαθμους απ'τα διαγωνίσματα λόγω της απαίσιας γραφης μου..Οσον αφορά τη συνέπειά μου ως μαθήτριας....μόνο στην έκθεση ημουν καλή.Ολα τα υπόλοιπα τα έβρισκα απίστευτα βαρετά και δεν έμπαινα καν στον κόπο!

Όλα αυτά όμως για το δικό μου το πιόν,δεν έχουν σημασία..Σημασία έχει ότι όσο και να προσπαθούσα Άννα δεν γινόμουν.Οταν έπαιζα βόλεϋ ίδρωνα και μπορεί και να βρόμαγα...Τότε έφευγα απ' την ομάδα των κοριτσιών και πήγαινα στα αγόρια κ έπαιζα ποδόσφαιρο(ήμουν ο καλύτερός τους αμυντικός μια και δεν είχα αρχίδια).

Να μη μιλήσω για τη σχέση μου με τ'αγόρια!Με συμπαθούσαν,αλλά ήμουν το φιλαράκι τους.Πάντα έκανα χιούμορ,είχα μια αρρενωπή ατάκα να πετάξω και ήμουν πολύ καλή στο μπουγέλο-φτυσίδι...(αυτά στο γυμνάσιο.στο λύκειο έγινα κορίτσι)..Τα λίγα αγόρια που με φλέρταραν έπεφταν πάνω σε τοίχο.Οχι επειδή δεν ήθελα κ εγώ κάποιους απ'αυτους,αλλά γιατί δεν μπορώ να αντιληφθώ ατάκες φλέρτ,ή τις αντιλαμβάνομαι καθυστερημένα(αυτό μέχρι και σήμερα)και όταν τις αντιλαμβάνομαι,κοκκινίζω και γελάω σα χαζό.Καμία ψυχραιμία!

Κλείνω αυτη τη παρένθεση για τον εαυτό μου και περιγραφω τις δυο πιο συναρπαστικές στιγμες της σχολικης μου ζωης!

Η πρωτη ήταν οταν η διπλανή της Άννας αρρωστησε μια μέρα κι ελειπεΗ Άννα δεν ήθελε να κάτσει μόνη της κ ετσι γυριζει προς το μερος των κοριτσιων που κα8ονται διπλα της και λεει:΄'ποιά 8έλει να κάτσει μαζί μου?

?Ολες φυσικά απάντησαν θετικά εκτος απο μένα που δεν απαντησα καθόλου,γιατί ήξερα πως δεν έχω καμία πιθανότητα.Εκτός αυτού εγώ καθόμουν πίσω-πίσω τελευταίο θρανίο με τ'αγόρια.

Η Άννα όμως κάνει την έκπληξη για άλλη μια φορά και λέει με χιούμορ: ¨Αχ όχι κορίτσια ,εσάς ασα βαρέθηκα,έχω ξανακάτσει μαζί σας...Αγγελική θέλεις να έρθεις πρωτο θρανίο να κάτσουμε μαζί;;; ζωγραφική έχουμε τώρα...μην ανησυχείς δε θα σε σηκώσει κανεις για μάθημα'

Ενας νέος κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μου...Ενιωθα πως ο ίδιος ο θεός καλούσε τ' όνομα μου και εγώ προσπαθούσα να το συνειδητοποιήσω!Ηχος και εικόνα είχαν αποκοπεί.καθως εγώ την ώρα που η Άννα μου έκανε την πρόταση,σκάλιζα το θρανίο με στιχάκια και καρδούλες.Όταν σήκωσα το κεφάλι μου είδα την Άννα δίπλα μου, να μου γελάει με το αστραφτερό της χαμόγελο και να περιμένει μιαν απάντηση. Εγώ απαντώ:εεεεε.....ναι,,,,,γιατί όχι;;;” Εκείνη:Α ωραία θα τα πούμε και στο διάλειμμα! Τι γράφεις εκεί;;;Ντρεπόμουν τόσο πολύ που έγραφα άκυρα πράγματα στο θρανίο και που για άλλη μια φορά ήμουν στον κόσμο μου και έιπα βιαστικά:”εε..τίποτα-τίποτα σκονάκια” Όπου ήταν η πιο λάθος απάντηση που θα μπορούσα να δώσω γιατί η Άννα ο,τι βαθμό έπαιρνε το έπαιρνε με το διάβασμά της και την αξία της.

Δεν έχει νόημα να αναλύσω το πώς ένιωθα δίπλα της,ένα μόνο θα πω: Φοβόμουν και να την αγγίξω.Ενιωθα πως με ένα άγγιγμά μου,θα της μετέδιδα τη νόσο της αναρχίας και του χάους που κυριαρχεί στον εγκέφαλό μου.Απλά την παρατηρούσα όσο πιο διακριτικά γινόταν και ένιωθα υπερήφανη για το ταλέντο της ΚΑΙ στη ζωγραφική!!!!

Η δεύτερη καλύτερη στιγμή της τότε ζωής μου ήταν όταν η Άννα με κάλεσε στο σπίτι της...Εμένα και μόνο εμένα το τονίζω αυτό!Ήταν η πρώτη φορά που γνώριζα τους γονείς της.Η μητέρα της ήταν μόνο 36 ετων,είχε γεννήσει την Άννα σε πολύ νεαρή ηλικία και ως εκ τούτου οι σχέσεις τους δεν προσδιοριζόταν αυστηρά ως σχέση μανας-κόρης.Κάτι που επίσης ζήλευα αφόρητα καθώς η δική μου η μητέρα ήταν πολύ αυστηρή και ποτέ δεν μπορούσα να μιλήσω μαζί της για θέματα προσωπικά,δικά μου..

Μπαίνω στο σπίτι και αντικρύζω εγκάρδια χαμόγελα.Η Άννα με υποδέχεται και σε λίγο θα πάμε στο δωμάτιό της ,όπου ακούμε μουσική ,μου δείχνει φωτογραφίες της σε μικρότερη ηλικία..ενώ όποτε μου απευθύνει το λόγο με αποκαλέί Αγγελικούλα.”Σου άρεσε αυτό το τραγούδι Αγγελικούλα;;;'ή 'θέλεις τυροπιτάκια Αγγελικούλα;;, να σου φέρω χυμο Αγγελικούλα;;;'

Σε λίγο θα προστεθεί στην παρέα μας και μια άλλη φιλη...η μαμα της! Μαζί της θα μιλήσουμε για μόδα για αγόρια τόσο ανοιχτά,που άρχισα να νιώθω αμήχανα που μιλουσα τοσο άνετα με μία μαμα για τέτοια θέματα!

Δ ε με πήρε ώρα να αντιληφθώ πως και εκείνη με αποκαλούσε οπως η κόρη της.Ήμουν η Αγγελικούλα κι έπρεπε να το πάρω απόφαση.'Αγγελικουλα,τι ρούχα φοράς΄΄΄'Κάτσε να σου δώσω μια παλιά μπλούζα της Άννας που τώρα της είναι μεγάλη..δεν τη φοράει...'η Άγγελικούλα,έχεις τρύπες στ' αυτια;;;;'κατσε να σου δώσω κάτι σκουλαρίκια της Άννας απ το δημοτικό!'

Όλη αυτή η άβολη γενναιοδωρία συνοδευόμενη με την προσφώνηση 'Αγγελικούλα',με έκανε να νιώθω τόσο μικρή και ταυτόχρονα τιμημένη που θα φόραγα μια ξεχασμένη μπλούζα της Άννας............

..... .....

Ημουν γενικά η Αγγελικούλα για πολλούς.Στο σπίτι στο σχολείο,και για όποιον νέο ανθρωπο με γνώριζε μετά από λιγο καιρό από Αγγελική γινόμουν Αγγελικουλα.Τολμώ να πω πως δεν ήταν κάτι που μου άρεσε! Όχι γιατί το Αγγελικούλα έχει κάτι κακό ή γιατί δεν έχω στοιχεία Αγγελικούλας,αλλά γι'αυτό που υποβόσκει σάυτό το υποκοριστίκο!

Ημουν το κοριτσακι που μέσα του έβραζε,αλλά που δεν μπορούσε να εκφραστεί ελευθερα από φόβο μη στεναχωρήσει τους γύρω της.Αργησα να πω στους γονεις μου τις επιθυμιες μου,γιατί αν τις έλεγα θα ήμουν η κακιά κόρη..όπως και έγινα.Αυτή που δε σέβεται τον κόπο των άλλων και τον πεταει στα σκούπιδια! Ετσι άκουγα όλα αυτά που μου έλεγαν υπομονετικά και μετά αυτοκαταστρεφόμουν ώρες ολόκληρες στο δωματιό μου,κλαίγοντας με μουσική υπόκρουση τους Beatles.

Απο κείνο το βράδυ στο σπίτι της Άννας,άρχισα να συνειδητοποιώ πράγματα μέσα μου και να επαναπροσδιορίζω τους στόχους μου.Δεν ήθελα πια να γίνω σαν την Άννα! ΟΧΙ! Θα γινόμουν η Αγγελική! Ένα άτομο με αρκετές ιδιαιτερότητες στο χαρακτήρα,με εντάσεις,εξάρσεις(διαφόρων τύπων)αλλά πολλή αλήθεια προς τον εαυτό της και προς τους άλλους! Θα γινόμουν η Αγγελική για ΟΛΟΥΣ,γονείς,αδέλφια,φίλους,συγγενείς!Θα τους έδινα να καταλάβουν πως είμαι κ εγώ ενα παιδί όπως όλα τ'άλλα,μόνο που τα όνειρα μου διαφέρουν απ'των υπόλοιπων παιδιών τα οποία ουσιαστικά δεν είχαν όνειρα.Θα γινόμουν σεβαστή γι'αυτό που είμαι!Ακόμα αυτό προσπαθω και νομίζω ως ένα βαθμό το έχω καταφέρει...

Μόλις χτες μιλησα με τη φίλη μου και συμμαθήτρια απ'το γυμνάσιο Ιωάννα Παπαγεωργίου.Αναμεσα στα διάφορα θέματα που αναλύσαμε και στις μακρόσυρτες συζητήσεις για τους πρωην συμμαθητες μας,η Ιωάννα με ρωτησε:'Τη θυμάσαι την Άννα τη Βασιλάκη;;;Ασε....χοντρο πρόβλημα” 'Φυσικα και τη θυμάμαι' απαντώ.εχοντας μια ανησυχία για το πρωην ειδωλό μου...΄Πέρασε ιατρική στην Κρήτη..η ίδια όμως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη μητέρα της..κ ετσι εκεινη αναγκάστηκε να πάει στην Κρήτη μαζί της εγκαταλείποντας τον πατέρα της στην Κόρινθο..Εκεινος βέβαια δεν άντεξε αυτή τη κατάσταση για πολύ και πήγε μαζί τους στην Κρητη...Έτσι πουλησαν το πατρικό τους σπίτι..Τι να σου λεω...δεν κάνει ρούπι χωρίς τους γονείς της..ειδικά χωρίς τη μητέρα της...δραμα..

Αυτό ήταν...η Άννα έγινε Αννούλα.....